<< Το κάρο ! >>

Είχαμε κάποτε ένα κάρο

με κάτι πολύ μεγάλες σιδερένιες ρόδες !

Το οδηγούσε ο '' Ντορής ""!

Ένα όμορφο - περήφανο άσπρο άλογο.

Ξεκινούσαμε πουρνό-πουρνό

και σε μερικά λεπτά

βγαίναμε έξω από το χωριό !

Περνάγαμε το ξωκλήσι

που η μάνα μου εκεί

με είχε βαφτίσει.

Εκεί κοντά

ήτανε το χωράφι με τις βαμβακιές.

Σαν έκανε κρύο,

κάτι φθινοπωρινά πρω'ι'νά,

ανάβαμε φωτιές !

Σαν να χόρευαν γύρω μας

όλες οι σκιές !

Και τώρα δουλειά,

έλεγε ο πατέρας !

Καθένας την αράδα του παιδιά

να τη βγάλουμε εις πέρας !

Ζωνόμασταν τα καημένα τη ποδιά

και με τα μικρά κρυωμένα χεράκια μας

μαζεύαμε μπουμπούκι - μπουμπούκι

κι αργά-αργά !

Κατά τις δέκα είχαμε κολατσιό.

Νά τραγούδι-νά χορό !

Ξεκούραση στον ίσκιο

που έδινε το κάρο !

Αχ ! ένα υπνάκο,

πως θά'θελα να πάρω !

Ύπνο,

το μεσημέρι παιδιά.

Άντε ξανά στη δουλειά !

Η μάνα ζωσμένη με το ραδιάκι

και το άνοιγε ν'ακούει

τώρα πιο δυνατά !

Είχε συνέχεια στα θεατρικά !

Τί μελωδικές φωνές

αφηγούνταν όλες τις σκηνές !

Έφτασε επιτέλους το μεσημέρι .

Στρωματσάδα πάλι

στου κάρου τη σκιά

κι η μάνα να ξετυλίγει τα φαγητά !

Εκείνες οι οσμές μου έχουν μείνει

για πάντα στη μνήμη !

Και τώρα ύπνος !

Μία και ενίοτε δύο ώρες

να φύγει η κάψα η μεγάλη !

Θα σηκωθούν πρώτα οι μεγάλοι.

Και νά ! το ηλιοβασίλεμα !

Πέφτει-πέφτει ο ήλιος

στης Πίνδου τα βουνά !

Δεν νιώθαμε κούραση

παρά χαρά !

Βόλτα με το κάρο

για τον γυρισμό !

Περνώντας πάλι από το ξωκλήσι

ήταν αυτονόητο

να κάνουμε σταυρό !