Το πολυτεχνείο είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε Τι;
γράφει ο Γιώργος Δαμιανός
Υπήρχε λαϊκή αντίδραση κατά της Χούντας;
Δύσκολα θα πειστείτε, ιστορικά, για τη λαϊκή κινητοποίηση κατά της Χούντας. Μπορεί να ενοχλούνται ορισμένοι, αλλά η τυραννία παρέμεινε 7 χρόνια, ακριβώς, επειδή απουσίαζε η λαϊκή αντίδραση (τα 3/4 του πληθυσμού μπορεί να είχαν μία θεωρητική δυσαρέσκεια αλλά “σάπιζαν” μπροστά στον “Άγνωστο Πόλεμο”, στο γήπεδο και τα μπουζούκια ή στην υπαρξιακή πραγμάτωση μέσα από ένα παράνομο πανασήκωμα του αυθαιρέτου (όπως ακριβώς, σήμερα, “στενάζουμε” στην τηλεόραση). Να γιατί η χούντα των συνταγματαρχών κράτησε εφτά, ολόκληρα, χρόνια. Να γιατί πρέπει να γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο. Για να δείξουμε τις επιπτώσεις της κοινωνικής αποβλάκωσης
Οι αγωνιστές είχαν συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα;
Οι εξορισθέντες είχαν συγκεκριμένο χρώμα. Ήταν μέλη του ΚΚΕ (Τιμή και Δόξα στους ασυμβίβαστους ήρωες, άσχετα με τη μυωπική ηγεσία τους) αλλά και ενεργά μέλη της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης (Χαραλαμπόπουλος, Λιβάνης, Πεπονής κ.α.), που αργότερα θα στελεχώσουν το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί, όμως, βρέθηκαν στην εξορία, γιατί εκεί κατέληγαν από το 1936 μέχρι το 1974. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν έκανε τίποτα περισσότερο από τις νόμιμες και “Δημοκρατικές” προδικτατορικές κυβερνήσεις.
Ο Παναγούλης ήταν “κεντρώος” πολιτικά (βουλευτής της ένωσης Κέντρου) .
Ο Μουστακλής δεν ήταν ένας παθιασμένος φοιτητής, αλλά αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού (μάλλον Δεξιός)
Ο Γεωργάκης δεν ήταν πειθαρχημένο κομματικό στρατιωτάκι
Ο Καράγιωργας, ο Λεντάκης, ο Έλης και πολλοί άλλοι ήταν αγωνιστές στην πράξη. Ήταν παρόντες στα δύσκολα. Ανέβηκαν στο τρένο του Αγώνα ως απλοί επιβάτες και όχι ως εισπράκτορες, όπως πολλοί άλλοι. Όσοι διαφωνούν με το Πολυτεχνείο θεωρούν ότι αυτοί δεν πρέπει να τιμηθούν; Μήπως έχουν κανένα καλύτερο πρότυπο στη μεταπολεμική Ελλάδα για να δώσουν στα παιδιά τους και να τα ξεκουνήσουν από τον καναπέ;
Το υπόλοιπο (υποθετικά 85%) του Ελληνικού Λαού είναι αλήθεια ότι απείχε. Και μη θεωρήσει κανείς ότι, αφού δεν αντιδρούσε, άρα συμφωνούσε με το καθεστώς. Ήταν, απλώς, απαθείς, όπως απαθείς είμαστε και τώρα. Να γιατί χρειάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Το πολυτεχνείο είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε Τι;
Δεν ξέρω αν η Χούντα ήταν δάκτυλος των Αμερικανών (λες και οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι έφεραν ή φέρνουν την οποιαδήποτε αντίδραση στις Υπερδυνάμεις)
Δε με ενδιαφέρει πόσοι και που πέθαναν στο Πολυτεχνείο. Όχι γιατί δε νοιάζομαι, αλλά το θεωρώ αφελές να απαντήσει κάποιος αν είναι τόσοι ή λιγότεροι οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αν πέθαναν τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη ή αργότερα. Θεωρώ, επίσης, αφελές να φουσκώσει κάποιος τους αριθμούς των θυμάτων για να παρουσιάσει πιο “τραγικά” τα γεγονότα. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι το μνημόσυνο μιας τραγικής νύχτας, αλλά η υπενθύμιση για μια διαρκή αναζήτηση των σύγχρονων αυταρχικών μορφών εξουσίας.
Και ενώ τότε οι στρατιωτικοί φόραγαν τη στολή τους και τους αναγνώριζες, σήμερα είναι δύσκολο να εντοπίσεις τι μορφή έχουν οι Δικτάτορες. Και μη θεωρείτε ότι οι σύγχρονες “δικτατορίες” είναι καλύτερες, επειδή δεν χρησιμοποιούν Βία. Η Βία της εξουσίας είναι απάντηση στις λαϊκές αντιδράσεις (που εκδηλώθηκαν ή που που πρόκειται να εκδηλωθούν). Όταν κανείς δεν αντιδρά δε χρειάζεται να είναι βίαιοι. Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του φοβόταν τον πολίτη και γι αυτό τον βάραγαν. Σήμερα, αδιαφορούν, πλήρως, για την ύπαρξη του
Υπήρχε λαϊκή αντίδραση κατά της Χούντας;
Δύσκολα θα πειστείτε, ιστορικά, για τη λαϊκή κινητοποίηση κατά της Χούντας. Μπορεί να ενοχλούνται ορισμένοι, αλλά η τυραννία παρέμεινε 7 χρόνια, ακριβώς, επειδή απουσίαζε η λαϊκή αντίδραση (τα 3/4 του πληθυσμού μπορεί να είχαν μία θεωρητική δυσαρέσκεια αλλά “σάπιζαν” μπροστά στον “Άγνωστο Πόλεμο”, στο γήπεδο και τα μπουζούκια ή στην υπαρξιακή πραγμάτωση μέσα από ένα παράνομο πανασήκωμα του αυθαιρέτου (όπως ακριβώς, σήμερα, “στενάζουμε” στην τηλεόραση). Να γιατί η χούντα των συνταγματαρχών κράτησε εφτά, ολόκληρα, χρόνια. Να γιατί πρέπει να γιορτάζουμε το Πολυτεχνείο. Για να δείξουμε τις επιπτώσεις της κοινωνικής αποβλάκωσης
Οι αγωνιστές είχαν συγκεκριμένο πολιτικό χρώμα;
Οι εξορισθέντες είχαν συγκεκριμένο χρώμα. Ήταν μέλη του ΚΚΕ (Τιμή και Δόξα στους ασυμβίβαστους ήρωες, άσχετα με τη μυωπική ηγεσία τους) αλλά και ενεργά μέλη της ευρύτερης Δημοκρατικής Παράταξης (Χαραλαμπόπουλος, Λιβάνης, Πεπονής κ.α.), που αργότερα θα στελεχώσουν το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί, όμως, βρέθηκαν στην εξορία, γιατί εκεί κατέληγαν από το 1936 μέχρι το 1974. Η Χούντα των Συνταγματαρχών δεν έκανε τίποτα περισσότερο από τις νόμιμες και “Δημοκρατικές” προδικτατορικές κυβερνήσεις.
Ο Παναγούλης ήταν “κεντρώος” πολιτικά (βουλευτής της ένωσης Κέντρου) .
Ο Μουστακλής δεν ήταν ένας παθιασμένος φοιτητής, αλλά αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού (μάλλον Δεξιός)
Ο Γεωργάκης δεν ήταν πειθαρχημένο κομματικό στρατιωτάκι
Ο Καράγιωργας, ο Λεντάκης, ο Έλης και πολλοί άλλοι ήταν αγωνιστές στην πράξη. Ήταν παρόντες στα δύσκολα. Ανέβηκαν στο τρένο του Αγώνα ως απλοί επιβάτες και όχι ως εισπράκτορες, όπως πολλοί άλλοι. Όσοι διαφωνούν με το Πολυτεχνείο θεωρούν ότι αυτοί δεν πρέπει να τιμηθούν; Μήπως έχουν κανένα καλύτερο πρότυπο στη μεταπολεμική Ελλάδα για να δώσουν στα παιδιά τους και να τα ξεκουνήσουν από τον καναπέ;
Το υπόλοιπο (υποθετικά 85%) του Ελληνικού Λαού είναι αλήθεια ότι απείχε. Και μη θεωρήσει κανείς ότι, αφού δεν αντιδρούσε, άρα συμφωνούσε με το καθεστώς. Ήταν, απλώς, απαθείς, όπως απαθείς είμαστε και τώρα. Να γιατί χρειάζεται η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου
Το πολυτεχνείο είναι σύμβολο (ή πρέπει να γίνει σύμβολο). Σύμβολο σε Τι;
Δεν ξέρω αν η Χούντα ήταν δάκτυλος των Αμερικανών (λες και οι προηγούμενοι ή οι επόμενοι έφεραν ή φέρνουν την οποιαδήποτε αντίδραση στις Υπερδυνάμεις)
Δε με ενδιαφέρει πόσοι και που πέθαναν στο Πολυτεχνείο. Όχι γιατί δε νοιάζομαι, αλλά το θεωρώ αφελές να απαντήσει κάποιος αν είναι τόσοι ή λιγότεροι οι νεκροί του Πολυτεχνείου. Αν πέθαναν τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη ή αργότερα. Θεωρώ, επίσης, αφελές να φουσκώσει κάποιος τους αριθμούς των θυμάτων για να παρουσιάσει πιο “τραγικά” τα γεγονότα. Η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι το μνημόσυνο μιας τραγικής νύχτας, αλλά η υπενθύμιση για μια διαρκή αναζήτηση των σύγχρονων αυταρχικών μορφών εξουσίας.
Και ενώ τότε οι στρατιωτικοί φόραγαν τη στολή τους και τους αναγνώριζες, σήμερα είναι δύσκολο να εντοπίσεις τι μορφή έχουν οι Δικτάτορες. Και μη θεωρείτε ότι οι σύγχρονες “δικτατορίες” είναι καλύτερες, επειδή δεν χρησιμοποιούν Βία. Η Βία της εξουσίας είναι απάντηση στις λαϊκές αντιδράσεις (που εκδηλώθηκαν ή που που πρόκειται να εκδηλωθούν). Όταν κανείς δεν αντιδρά δε χρειάζεται να είναι βίαιοι. Ο Παπαδόπουλος και η παρέα του φοβόταν τον πολίτη και γι αυτό τον βάραγαν. Σήμερα, αδιαφορούν, πλήρως, για την ύπαρξη του
Για όλα αυτά, δε χρειάζεται να εντρυφήσει κανένας, αν δεν το επιθυμεί, σε αριστερίζουσες ιδεολογίες. Τις απαντήσεις θα τις βρει για άλλη μια φορά στην αρχαία ελληνική γραμματεία. Ας ξαναδιαβάσουν το “Όποιος καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα στην Αθήνα ή ασκήσει οποιαδήποτε αρχή μετά την κατάλυση της δημοκρατίας, να θεωρηθεί εχθρός των Αθηναίων και να φονευθεί ατιμωρητί, η δε περιουσία του να δημευθεί και το ένα δέκατο να περιέλθει στην θεά (Αθηνά). Αυτός που θα φονεύσει τον τύραννο ή τον συνεργό, καθώς και ο ηθικός αυτουργός, να είναι απαλλαγμένοι από το μίασμα (που επιφέρει η ανθρωποκτονία). Να ορκισθούν όλοι οι Αθηναίοι, κατά φυλές και κατά δήμους, επάνω από ακέραια θυσιάσματα, ότι θα φονεύσουν τον τύραννο ή τον συνεργό” Ψήφισμα του Δημοφάντους κατά των τυράννων,410/409 π,Χ. Ανδοκίδης, Περί Μυστηρίων (Ι), 96-98.
Όσοι αγωνιστές αναφέρονται στις σελίδες αυτού του αφιερώματος τιμήθηκαν ως όσιοι και ευαγείς, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους, επειδή εναντιώθηκαν στον Τύραννο.
Πως να το κάνουμε; Δε γίνεται να σου αρέσει, συγχρόνως, η αρχαία ελληνική σκέψη και η Τυραννία