Πολλά γέρικα τελώνια(δαιμόνια) τραβάνε με τα δυό τους χέρια το σκοινί της Καμπάνας.Και το μπρούτζινο τέρας αφού έτριξε πάνω στους αρμούς του,βρόντηξε τόσο δυνατά,που όλοι ανοίξανε τα στόματα και βουλώσανε τ'αφτιά τους.
Μες στο δροσάνεμο,
που αναγαλλιάζω
κι ο νους βυθίζεται
σε χάος γαλάζο,
ανθρώποι,αφήστε με
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.
Ποιό χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει,
-απ'το χρυσόνερο
στη μάβρη πράξη !
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή,
με τραβάς,αίμα μου,
ξανά στη Γη.
Ω σεις χαμόσυρτα,
λερά σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση'ναι δίκια.
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή!
Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά που η άλυσο
τά'χει τσακίσει.
Σκέψη,ποιός άνεμος
θεν'αξιωθεί
να σ'ανατάραζε,
σκότος βαθύ ;
Πίσω απ΄τα λόγια μου,
πικρά φαρμάκι,
τί κόσμοι απέραντοι,
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δεν βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δεν βρίσκεται
να λιγωθεί!
Νά'ταν να ξήλωνεν
απ'την καρδιά μου
θέληση αβάσταχτη
τ'άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνες
μ'άξιο φτερό
σκέψη,που μέστωσες με τον καιρό.
Πάνω από θάλασσες,
πάνω από χώρες,
με τους καλόκερους
και με τις μπόρες
να με κατέβαζες
αγαλινά,
όπου τ'ανθρώπινο
πλήθος πονά.
Σε μίνι φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκότεινα
και φυλακές,
μπορντέλ'ακάθαρτα
και προσεφκές.
Στα στήθη νά'μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύριζος
στις φλέβες μέσα,
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή
ν'αχούσ'αδιάκοπα
η διδαχή...
''Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε,
ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε,
στις νέες ανάγκες σου
-κόπος βαρύς!-
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις".
''Αν είν' η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα,
την σκλάβα σκέψη σου,
σκλάβα δετή,
σου τήνε πλάσανε
οι Δυνατοί''.
''Φτωχέ,σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη,
πιωμένη αφιόνι!
Αν είν'ο λάκκος σου
πολύ βαθύς,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς''.
''Τ'άσκημα χέρια σου
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την Πολιτεία.
Βγαίνει απ'τα χέρια σου
καθ'αγαθό,
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό''.
''Σφίξε τα χέρια σου,
για σένα κράτει
τ'άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς την Χαρά,
μέσα σου θά'νιωθες
αστρών σπορά!''
Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλια αστροπέλεκα...
'Δεν είναι μπρος,
είν από πίσω σου
κρυφός ο οχτρός!'
Κανένας δεν κατάλαβε τί έλεγε η Καμπάνα.Γιατί καθένας άκουγε την δική του σκέψη.
Κι ύστερα γυρίσανε όλοι στα σπίτια τους με την φανφάρα,που έπαιζε χαρούμενα κομμάτια.
Εκεί στο σπίτι τους ανάμενε γλυκό κρασί και ζεστή αγκαλιά.
Κ'είτανε όλοι τους βαθιά περήφανοι με την ιδέα,πως έχουνε την πιό καινούρια και την πιό μεγάλη Καμπάνα σ'όλη τη Γης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου