Σε μια επίσκεψή μου στο ψυχιατρείο, ρώτησα τον διευθυντή πώς διακρίνει αν ένας ασθενής πρέπει ή όχι να εγκλειστεί.
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
