Νομίζω πως το φαινόμενο δεν έχει ενσκήψει… πρόκειται για αποτέλεσμα εργασίας. Απολύτως συνειδητής. Απολύτως προγραμματισμένης. Ξεκάθαρα, νέτα σκέτα. Πρόκειται για ένα νέο ‘επάγγελμα’. Μάλλον, θα βγάλω τα εισαγωγικά, ναι, είναι ένα κανονικό επάγγελμα. Κι όσο κι αν απωθεί, αν είναι αποκρουστικό και εμετικό, οφείλει κανείς να το δει, να το αποτυπώσει, να το γνωρίσει.
Γύρω στους 28 μήνες κιόλας, ‘διατρίβω’ σε τούτο τον ψηφιακό κόσμο του νετ και των μπλογκς, περισσότερο… κι όμως, το ρήμα αυτό, μάλλον με αδικεί… γιατί τα τρία αυτά ιστολόγια, αποτελούν για μένα μια διάσταση δράσης που με πληρώνει και είναι μια πύλη επικοινωνίας και εσωτερικής εργασίας. Θα πει κάποιος και ψυχοθεραπείας… γιατί όχι; Κι αυτό ακόμη… κάθε μορφή επικοινωνίας είναι θεραπευτική, δεν είμαστε πρωτότυποι αν το σημειώσουμε…
Σε όλους αυτούς τους μήνες, παρατηρώ και την παράλληλη δράση των μπλόγκερς, παλιότερων, σύγχρονων και νεώτερων… η παρατήρηση, αυτή καθαυτή δεν έχει τόση αξία όσο οι σκέψεις που κανείς διαβάζει μετά από καιρό και τον αιφνιδιάζουν…
Δεν σκοπεύω να γκρινιάξω από χόμπυ ή από την ηδονή της κριτικής… εδώ πρόκειται, είπαμε, για ένα οικοδόμημα που άνθρωποι ηργάσθησαν φιλοτίμως για να ορθώσουν… δεν είναι παίξε γέλασε, πάει να πει.
Μπορεί να πει κανείς πως υπάρχουν κάποιες βασικές κατηγορίες ιστολογίων… τα ποικίλης ύλης, ενημερωτικά, δίκην εφημερίδων και καφενείων… τα πολυθεματικά αλλά σε προσωπικό επίπεδο… χωρίς ‘βαριές’ και ασήκωτες αναζητήσεις… λίγο μόδα, λίγο πολιτική και λίγο απ’όλα… ύστερα είναι τα λογοτεχνικά μπλογκς… εδώ πάλι... είναι κι άλλα πολλά και ενδιαφέροντα… ειδικά ιστολόγια για κείνο ή το άλλο… από χειροτεχνία ως μαγειρική και από το σκάκι ως την πυρηνική φυσική… υπέροχο όλο αυτό… και έλειπε… πραγματικά και όχι ως ρηχός ευφημισμός…
Εκείνο που με κάνει να μελαγχολώ κάπως –δεν θυμώνω πλέον διότι… δεν έχω χρόνο, καθώς έλεγε κι ένας φίλος πέρασμά τους από την αρχική τους σημαντική, την σημασιολογική περιοχή του αγνού, ερωτικού και ερασιτεχνικού στο σκληρό, επαγγελματικό κόσμο της ‘οργανωμένης’ επικοινωνίας και των καλοστημένων δημοσίων σχέσεων… έχουμε ας πούμε, εκδώσει ένα βιβλίο… πρέπει να το πλασάρουμε, πρέπει να το σερβίρουμε, πρέπει να το επιβάλλουμε εν τέλει… μαζί με όλα τα υπόλοιπα που θα κάνουμε, ας φτιάξουμε και ένα μπλογκ –ή και περισσότερα-, ας γραφτούμε ‘μαζικά και με το κιλό’ και σε καμιά 300αριά άλλα μπλογκς, ας είμαστε πάντα πολύ φιλικοί, πολύ αγαπησιακοί, πολύ ευχάριστοι, πολύ ροζ, πολύ παλ, ποτέ αιχμηροί, ποτέ μα ποτέ δυσάρεστοι και ενοχλητικοί…
Έχουμε άποψη; Κακώς! Να την καταπιούμε! Προέχει να είμαστε ‘στρογγυλοί’, χωρίς γωνίες βρε αδερφέ! Εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο;
Βιβλίο είναι αυτό… είτε περιέχει διαμάντια είτε ανοησίες, πρέπει να ‘διαβαστεί από όλους’… να ‘περάσει στο κοινό’…
Τώρα θα πει κάποιος, η ανάγκη τα γεννά και τα κινεί όλα κι εγώ θα προσθέσω, ιερές οι ανάγκες μας και αγιασμένες… δεν το παίρνω πίσω… όμως, η μελαγχολία δεν μου φεύγει… όταν βλέπω μια προσπάθεια που έχει έδραση και αφετηρία την ευγενή ανάγκη να κοινωνήσουμε το ένδον σκότος, να μεριστούμε και να μοιράσουμε το φορτίο και την αγωνία της ύπαρξης να εξαλλάσσεται σε κείνο το βδέλυγμα που λέγεται ‘έχε τους φίλους ΟΛΟΥΣ ακόμα κι εκείνους που σε φτύνουν, ακόμα κι εκείνους που σου ανακατεύουν τα γαστρικά υγρά’, δεν μπορώ παρά να νιώθω εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι… και ειδικά όταν το βλέπω σε φίλια μπλογκς, από ανθρώπους που α ‘έτσι’ και μου προέκυψαν ‘αλλιώς’…Έχετε το δικαίωμα να μου επιτεθείτε, να κρίνετε αυστηρά τις θέσεις μου, να με πείτε γερο-γκρινιάρη και άδικο και ό,τι άλλο θέλετε… ήθελα ελεύθερα να καταθέσω τούτες τις σκέψεις και δεν τις παίρνω πίσω…
Να’ναι καλά πάντως οι επαγγελματίες…
Κάνουν τους ερασιτέχνες να θέλουν να παραμένουν πάντα αυτό που είναι… ερασιτέχνες…
