Παραμύθι δίχως τέλος !

Κάποτε
σαν ο άνθρωπος γεννήθηκε
η φύση μονομιάς λυπήθηκε !
Γνώριζε
πως δεν θα τιμήσει την αγάπη
γνώριζε
πως το αγαθό 
για κακό σκοπό εκλάπη !
Τους έδωσε την αρμονία
και δεν τους αρκούσε !
Τώρα η ψυχή τους 
για εξουσία λαχταρούσε !
Όλο και πιο πολύ-όλο και πιο μεγάλη !
Και έτσι της φύσης μας
της ήρθε η πρώτη ζάλη !
Προσπάθησε να τους συνετίσει
άνθρωπος - με άνθρωπο
με ομόνοια να ζήσει !
Κι ύστερα ήρθανε οι φήμες
πως τους έδωσε επιστήμες !
Μα κι αυτές για κακό σκοπό 
είχε ο άνθρωπος στο μυαλό !
Ευτυχώς με λίγες εξαιρέσεις-
που δεν μπορείς φύση μας-
παρά να τις επαινέσεις !
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή !
Τότε που ο άνθρωπος έψαχνε για τροφή !
Πλούσια της φύσης τα αγαθά
έτσι ώστε
να μην πεινάσουν
μεγάλοι και παιδιά !
Και ήταν πάρα πολλές οι εκτάσεις !
Αμέτρητες !
Και οι άνθρωποι αποφάσισαν
να γίνουν και αυτοί πολλοί !
Αμέτρητοι !
Δεν το επέτρεψε όμως η φύση !
Οι άνθρωποι θα μετριούντε
κάθε ανατολή και κάθε δύση !
Και έτσι είναι το σωστό !
Όλοι να απολαμβάνουν 
της ζωής το αγαθό !
Όμως ο άνθρωπος δεν χορταίνει !
Τρώει-μιλά και ποτέ δεν σωπαίνει !
Να ακούσει το κελάηδημα της φύσης
να σκεφτεί τις πιο σωστές τις λύσεις !
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ 
ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΕΟΣ !
ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΤΕΛΟΣ
ΕΥΤΥΧΩΣ !!!