Σε μια επίσκεψή μου στο ψυχιατρείο, ρώτησα τον διευθυντή πώς διακρίνει αν ένας ασθενής πρέπει ή όχι να εγκλειστεί.
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
2 σχόλια:
Εεεεεπ1 ..δεν παίζω - μου την έφερες!
Θα πάρω το κρεβάτι κοντά στο παράθυρο!
και σύ ;
χαχαχαχαχα......
κι εγώ !
και άλλοι πολλοί !
Με αυτά που βλέπουμε και με αυτά που ακούμε,
δεν μας χωράει ,
όλους στο δαφνί !
Δημοσίευση σχολίου