ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ !!!!
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011
Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011
Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011
Περί δικαίου.............
Μα μανία !
Δίκαιο έχεις και συ Μαρία,
δίκαιο έχεις και συ Νικολό,
γι αυτό και τ'άδικο,
τριγυρνάει μοναχό !
Δίκαιο έχεις και συ Μαρία,
δίκαιο έχεις και συ Νικολό,
γι αυτό και τ'άδικο,
τριγυρνάει μοναχό !
Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011
Πρθ: Fwd: Fw: Fw: ΓΙΑ Ν' ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΗ "ΜΑΥΡΙΛΑ"....!!!!
Ερώτηση: Τί κοιτάζει;
Απάντηση: Τί μας νοιάζει;
Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ !
για διάβασμα.............
για σκέψη...........
για σερφάρισμα..............
και όλα αυτά....
χάρη σε σας !
ΓΑΠ,ΠΑΠ,ΚΛΠ,ΚΛΠ,ΚΛΠ....................................
'ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ' !
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ............ΑΝΕΡΓΙΑ !!!!
Μήπως ξέρετε ,
πως με λένε ;
Μήπως ξέρετε,
αν τα παιδιά μου κλαίνε ;
Θα σας απαντήσω !
Δεν θα μάθετε ποτέ,
πως με λένε !
Θα μάθετε όμως ,
πως τα παιδιά μου
ΔΕΝ ΚΛΑΙΝΕ !
Όσα μέτρα κι αν πάρετε,
τούτο να θυμάστε.....
υπάρχουν ΑΝΘΡΩΠΟΙ
που αγωνίζονται
μέχρι τελικής πτώσης !
Θα σπείρουμε φακή
και εμείς οι 'ξεδιάντροποι',
θα σας ξεβρακώσουμε,
να δει ο κόσμος όλος,
πως έχετε ,
χεσμένο το βρακί !!!
Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011
το τεστ της Μπανιερας !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Σε μια επίσκεψή μου στο ψυχιατρείο, ρώτησα τον διευθυντή πώς διακρίνει αν ένας ασθενής πρέπει ή όχι να εγκλειστεί.
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
«Είναι απλό», είπε ο διευθυντής «γεμίζουμε μια μπανιέρα και προσφέρουμε στον ή στην ασθενή ένα κουταλάκι, ένα φλιτζάνι του τσαγιού και έναν κουβά,
ζητώντας του να αδειάσει τη μπανιέρα».
«Α, κατάλαβα», είπα, «ένα φυσιολογικό άτομο θα χρησιμοποιήσει τον κουβά γιατί είναι μεγαλύτερος από το κουταλάκι και το φλιτζάνι».
«Όχι», είπε ο διευθυντής, «ένα φυσιολογικό άτομο θα τραβούσε την τάπα. Προτιμάτε κρεβάτι κοντά στο παράθυρο;»
ΝΙΣΠΕΛ !
Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011
Ποτέ ξανά προδοσία ! Η κοινωνία-στην εξουσία !!!
Στίχοι: Δημήτρης Γκόγκος, Μπαγιαντέρας
Μουσική: Δημήτρης Γκόγκος, Μπαγιαντέρας
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη
Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα,
μουγκρίζουν τ' Άγραφα, σείεται η στεριά.
Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα,
για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά.
Ξαναζωντάνεψε τ' αρματωλίκι,
τα μπράτσα σίδερο, φλόγα η ψυχή,
λουφάζουν έντρομοι οι ξένοι οι λύκοι
στην εκδικήτρα μας αντρίκια ορμή.
Ο Γοργοπόταμος στην Αλαμάνα
στέλνει περήφανο χαιρετισμό,
μιας ανάστασης νέας χτυπά καμπάνα,
μηνάν τα όπλα μας το λυτρωμό.
Σπάμε την άτιμη την αλυσίδα
που μας εβάραινε θανατερά,
θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα
και πανανθρώπινη τη λευτεριά.
Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011
Μετά την καταιγίδα................
Πως βλέπεις την κατάσταση,
σοφέ γέροντα ;
'' Σαν δουν το λαό,
στους δρόμους με τα τ'φέκια,
τότες παιδί μου θα σκιαχτούν
και θα αρχίσουν,
σιγά-σιγά να υποχωρούν'' !
Μάνες,
πάρτε τα παιδιά σας
από τα στρατά !
Δεν αντέχει η ΕΛΛΑΔΑ,
εμφύλιο ξανά !
Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011
Να αγαπάς με πάθος,
την ιδέα της ελευθερίας !
Να μην αλλάξεις ποτέ και για τίποτα,
σε αυτά που πίστεψες !
Έτσι μόνο,
θα λέγεσαι άνθρωπος !
Κράτησα τη ζωή μου
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες:
Μαρία Φαραντούρη
Γιάννης Πάριος
Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ'το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.
την ιδέα της ελευθερίας !
Να μην αλλάξεις ποτέ και για τίποτα,
σε αυτά που πίστεψες !
Έτσι μόνο,
θα λέγεσαι άνθρωπος !
Κράτησα τη ζωή μου
Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Άλλες ερμηνείες:
Μαρία Φαραντούρη
Γιάννης Πάριος
Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα,
κάτω απ'το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες
με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά
στην κορυφή τους βραδιάζει.
Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011
Βαξεβάνης: Ο νομικός κόσμος μιλάει για "ασέλγεια" στους νόμους !
NEWS 247
Μετά την πρώτη αναπάντητη ανοιχτή επιστολή του Κ. Βαξεβάνη προς τον Ε. Βενιζέλο, ο δημοσιογράφος δημοσιεύει και δεύτερη ελπίζοντας αυτή τη φορά να πάρει κάποια απάντηση.
Μετά την έντονη αντιπαράθεση του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη με τον Ε. Βενιζέλο στην τηλεοπτική εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου και τη πρώτη αναπάντητη ανοιχτή επιστολή προς τον αντιπρόεδρο, ο Κ. Βαξεβάνης δημοσιεύει σήμερα στην ιστοσελίδα της εκπομπής του, www.koutipandoras.gr, και δεύτερη ανοιχτή επιστολή.
Ο δημοσιογράφος αναφέρεται σε "αναπάντητα παλιά και νέα ερωτήματα" όπως τονίζει και ζητά από τον αντιπρόεδρο μια απάντηση.
Υπενθυμίζεται πως ο Κ. Βαξεβάνης είχε δημοσιεύσει την πρώτη ανοιχτή επιστολή μετά από τον διαξιφισμό που είχε με τον Ε. Βενιζέλο στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου στην οποία παρενέβη ο αντιπρόεδρος με αφορμή τα όσα άκουσε για τα περιουσιακά του στοιχεία και ενοχλήθηκε.
Τότε η ανοιχτή επιστολή προς τον Ε. Βενιζέλο, είχε τον τίτλο "Από την αλήθεια της ρητορείας, προτιμώ την ρητορεία της αλήθειας", στην οποία όμως δεν έλαβε καμία απάντηση από τον ίδιο.
Στην δεύτερη ανοιχτή επιστολή υπό τον τίτλο "Οι κυβερνήσεις νομοθετούν για το λαό. Εσείς;", ο δημοσιογράφος ζητά κάποια απάντηση καθώς θεώρησε πως ο λόγος που δεν απαντούσε ήταν πως δεν υπήρχε χρόνος από τον Ε. Βενιζέλο λόγω των κρίσιμων διαπραγματεύσεων για το χρέος.
Όμως όπως τονίζει, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. "Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου, λέει ο δημοσιογράφος χαρακτηριστικά.
Μεταξύ άλλων, σημειώνει πως τόσο ο Θ. Πάγκαλος όσο και η Α. Διαμαντοπούλου απάντησαν αμέσως σε σχετικά σκληρά άρθρα που είχε γράψει απευθυνόμενος στο πρόσωπό τους, ενώ τονίζει πως και οι δύο σεβάστηκαν τον ρόλο τους και τον ρόλο του δημοσιογράφου.
Έπειτα, ο δημοσιογράφος συνεχίζει, αναφερόμενος στο έργο του Ε. Βενιζέλου όταν διατέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης, τροποποιώντας νόμους και άρθρα, μια εκ των οποίων είχε ως αποτέλεσμα να παραγραφούν κακουργήματα.
"Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας", τονίζει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, αναφέρεται και σε παράνομες μεταγραφές παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης και άλλες μεταρρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα.
Αναλυτικά η δεύτερη ανοιχτή επιστολή
"Κύριε Βενιζέλο,
Σας έχω απευθύνει δημόσια, αρκετά ερωτήματα, τα οποία θέτουν σοβαρά θέματα για τον τρόπο που πολιτεύεστε. Δεν ήταν μια θεωρητική ανάλυση αλλά στοιχεία. Δεν μου απαντήσατε. Πίστευα πως ήταν η ενασχόλησή σας με την σωτηρία της χώρας που δεν σας επέτρεπε να απαντήσετε. Τελικώς δεν ισχύει. Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου.
Πριν προχωρήσω στα συγκλονιστικά που αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, σας θυμίζω και πάλι πως το να απαντήσετε είναι υποχρέωσή σας. Ηθική και πολιτική. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, κύριος Θόδωρος Πάγκαλος είπε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε», του απάντησα με ένα πολύ σκληρό άρθρο. Ο κύριος Πάγκαλος την ίδια κιόλας μέρα ανταπάντησε με ένα δικό του πολιτικό άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στο site μου. Την ίδια εποχή έγραψα ένα ακόμη σκληρό άρθρο για την υπουργό κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, στο οποίο έλεγα πως το να φοιτά παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ η ίδια είναι υπουργός Παιδείας, είναι μια πρακτική που δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται τη Δημόσια Παιδεία για την οποία είναι αρμόδια. Η κυρία Διαμαντοπούλου απάντησε δημόσια σε αυτό, θέτοντας μάλιστα μια πλευρά που είχα σκληρά παραβλέψει. Της μάνας. Και οι δύο συνάδελφοί σας απάντησαν αν και θα μπορούσαν να μην το κάνουν γιατί εξέφρασα απόψεις και όχι, όπως στη δική σας περίπτωση, ντοκουμέντα και στοιχεία. Και βέβαια κανένας από τους δυο, δεν θέλησε να μου «θυμίσει» πως είμαι δημοσιογράφος της «κρατικής».Σεβάστηκαν και τον ρόλο τους και το ρόλο του δημοσιογράφου.
Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού και βρεθήκατε στο στόχαστρο της πολιτικής κριτικής από τον προκάτοχο σας στο υπουργείο, τον νυν αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο, για την αγοραπωλησία επί των ημερών σας του ξενοδοχείου «Ακροπόλ» από τον κατάδικο σήμερα, Γιώργο Μπατατούδη. Πληροφοριακά μόνο ο κ. Μπατατούδης ο οποίος διέφυγε στη Λιβύη βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα αφού κατάφερε να πάρει αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε.
Ας πάμε όμως και πάλι στα στοιχεία. Διατελέσατε υπουργός Δικαιοσύνης το 1996. Δεν ήσασταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός σε αυτό το υπουργείο, αλλά ένας γνώστης της Νομικής Επιστήμης. Και μόνο να κοιτάξει κάποιος το βιογραφικό σας, διαπιστώνει πως τελειώσατε σε 4 χρόνια τη Νομική, (παρότι, όπως λέτε, είχατε και παράλληλη πολιτική δράση τα δύσκολα χρόνια 1974-1978), καταφέρατε να κάνετε διδακτορικό στο Παρίσι σε μόλις δύο χρόνια και στη συνέχεια να ανεβείτε τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με τρόπο που δεν έχουν κάνει άλλοι. Τι άλλο λοιπόν, ήσασταν από το «παιδί θαύμα» της νομικής τέχνης.
Αναζήτησα λοιπόν αυτή την νομική σας έστω ευφυΐα, στο νομοθετικό σας έργο στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ιδού τι βρήκα. Το 1996 ψηφίσατε τον νόμο 2408. Με τον νόμο αυτό τροποποιήσατε κάποια άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Για την ακρίβεια προσθέσατε μερικές λέξεις, λιγότερες από 10 αλλά καθοριστικές. Αλλάξατε το άρθρο 242 (για ψευδή βεβαίωση) και το άρθρο 216 (για πλαστογραφία).Τα δύο αδικήματα τα οποία ήταν κακουργήματα με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια, γίνονταν πλημμελήματα αν το ποσό της ζημιάς δεν ήταν πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές. Αυτό προσθέσατε: Το «πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές». Με 25 εκατομμύρια τότε μπορούσες να αγοράσεις ένα σπίτι. Και εσείς για κάποιο λόγο, την πλαστογραφία και την ψευδή βεβαίωση που προκαλούσαν ζημιά ως ένα σπίτι την κάνατε πλημμέλημα;
Αυτή την νομοθετική «μεταρρύθμιση» την κάνατε μέσα σε μία νύχτα και χωρίς να προηγηθεί σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής και πολύ περισσότερο διάλογος με τους ανθρώπους που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη. Δηλαδή δεν εκθέσατε ποια αναγκαιότητα υπήρχε για να κάνετε τόσο βαριές πράξεις από κακουργήματα, απλά πλημμελήματα. Κατηγορηθήκατε από τον νομικό κόσμο ότι ασελγήσατε πάνω στους νόμους με σκοπούς άλλους από την απονομή Δικαιοσύνης.
Φαντάζομαι ξέρετε ως υπουργός Δικαιοσύνης τότε, τι προέκυψε από αυτή σας την νομοθέτηση. Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας. Από το 1989 έως το 1991, παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης που εγγράφονταν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού (Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία κλπ), έπαιρναν μεταγραφές σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας, παρουσιάζοντας ψεύτικες βεβαιώσεις για σοβαρές ασθένειες. Οι ευγενείς γόνοι της Θεσσαλονίκης έπασχαν ξαφνικά από καρκίνο, λευχαιμίες και άλλα σοβαρά νοσήματα που βεβαίωναν απατεώνες γιατροί. Όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση, κάποιοι Πανεπιστημιακοί, συνάδελφοί σας στο Πανεπιστήμιο, επιχείρησαν να την κουκουλώσουν αρνούμενοι να δώσουν τα στοιχεία των μεταγραφών.
Μια ομάδα έντιμων εισαγγελέων τότε, αναγκάστηκε να κάνει έρευνα στο πανεπιστήμιο και να κατασχέσει τους φακέλους. Δύο ανακριτές, επί δύο χρόνια ερεύνησαν αυτή την υπόθεση, σχηματίζοντας δικογραφία που δεν χωρούσε σε ένα δωμάτιο. Ασκήθηκαν, διώξεις σε 400 άτομα. Οι περισσότεροι θα έμπαιναν φυλακή αφού οι κατηγορίες ήταν στοιχειοθετημένες. Και τότε εσείς νομοθετήσατε την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα στα συγκεκριμένα άρθρα, που τύχαινε μάλλον να αφορούν τις δικές τους κατηγορίες. Τα αδικήματα ήταν πια πλημμελήματα και είχαν παραγραφεί. Οι φάκελοι έκλεισαν και δεκάδες επώνυμοι απατεώνες, ελεύθεροι πια, συνέχιζαν να φωτογραφίζονται στα περιοδικά ως έντιμοι και ανησυχούντες για την πόλη και βέβαια να καθορίζουν με τη δύναμή τους τα πολιτικά πράγματα. Αρκετοί από τους φοιτητές που πήραν μεταγραφές με τις ψευδείς βεβαιώσεις, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά σήμερα κάνουν πανεπιστημιακή καριέρα.
Στις μεταρρυθμίσεις σας, συμπεριλαμβάνεται η αλλαγή ενός ακόμη άρθρου του Ποινικού Κώδικα. Του 113. Το άρθρο αυτό παλιά προέβλεπε πως στις περιπτώσεις που κάποιος βουλευτής διώκεται για αξιόποινη πράξη, αν δεν αρθεί η βουλευτική του ασυλία, τότε σταματά να τρέχει ο χρόνος παραγραφής και ο βουλευτής δικάζεται όποτε πάψει να είναι βουλευτής. Το άρθρο αυτό προστάτευε και τον βουλευτή, αλλά και τον πολίτη. Αλλάξατε λοιπόν το άρθρο και καταργήσατε την αναστολή της παραγραφής. Έτσι αν κάποιος βουλευτής διαπράξει αδίκημα και δεν αρθεί η ασυλία του, ο χρόνος παραγραφής τρέχει. Έτσι όταν πάψει να είναι βουλευτής πιθανόν να μην υπάρχει δίωξη εναντίον του.
Αυτά είναι τα νομοθετήματά σας σε ένα υπουργείο που θα περίμενε κάποιος, πως λόγω του αντικειμένου σας, ο νομικός κόσμος θα μίλαγε για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις Βενιζέλου. Ο νομικός κόσμος όμως μιλάει για «ασέλγεια» στους νόμους. Τα περί προθέσεων και τα νομικά και αυτά της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις, τα ξέρετε. Μόνο εσείς ξέρετε τις προθέσεις σας. Δεν σας αποδίδω καμιά πρόθεση. Σας απευθύνω για μια ακόμη φορά ερωτήματα. Και περιμένω απαντήσεις τις οποίες ξέρετε πολύ καλά πως οφείλετε να δώσετε. Αν όχι, τότε αυτό θα είναι μια πρόθεσή σας…
Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο που…ξέρει αυτός. Μετά από 25 χρόνια στην δημοσιογραφία, έχω την δυνατότητα να μαθαίνω, πότε το όνομά μου γίνεται δημοφιλές σε διάφορες υπηρεσίες. Μην κουράζεστε. Στην ντουλάπα μου δεν έχω σκελετούς. Μόνο ρούχα και αρχεία. Των οποίων έχω πάντα αντίγραφα".
Μετά την πρώτη αναπάντητη ανοιχτή επιστολή του Κ. Βαξεβάνη προς τον Ε. Βενιζέλο, ο δημοσιογράφος δημοσιεύει και δεύτερη ελπίζοντας αυτή τη φορά να πάρει κάποια απάντηση.
Μετά την έντονη αντιπαράθεση του δημοσιογράφου Κ. Βαξεβάνη με τον Ε. Βενιζέλο στην τηλεοπτική εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου και τη πρώτη αναπάντητη ανοιχτή επιστολή προς τον αντιπρόεδρο, ο Κ. Βαξεβάνης δημοσιεύει σήμερα στην ιστοσελίδα της εκπομπής του, www.koutipandoras.gr, και δεύτερη ανοιχτή επιστολή.
Ο δημοσιογράφος αναφέρεται σε "αναπάντητα παλιά και νέα ερωτήματα" όπως τονίζει και ζητά από τον αντιπρόεδρο μια απάντηση.
Υπενθυμίζεται πως ο Κ. Βαξεβάνης είχε δημοσιεύσει την πρώτη ανοιχτή επιστολή μετά από τον διαξιφισμό που είχε με τον Ε. Βενιζέλο στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου στην οποία παρενέβη ο αντιπρόεδρος με αφορμή τα όσα άκουσε για τα περιουσιακά του στοιχεία και ενοχλήθηκε.
Τότε η ανοιχτή επιστολή προς τον Ε. Βενιζέλο, είχε τον τίτλο "Από την αλήθεια της ρητορείας, προτιμώ την ρητορεία της αλήθειας", στην οποία όμως δεν έλαβε καμία απάντηση από τον ίδιο.
Στην δεύτερη ανοιχτή επιστολή υπό τον τίτλο "Οι κυβερνήσεις νομοθετούν για το λαό. Εσείς;", ο δημοσιογράφος ζητά κάποια απάντηση καθώς θεώρησε πως ο λόγος που δεν απαντούσε ήταν πως δεν υπήρχε χρόνος από τον Ε. Βενιζέλο λόγω των κρίσιμων διαπραγματεύσεων για το χρέος.
Όμως όπως τονίζει, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. "Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου, λέει ο δημοσιογράφος χαρακτηριστικά.
Μεταξύ άλλων, σημειώνει πως τόσο ο Θ. Πάγκαλος όσο και η Α. Διαμαντοπούλου απάντησαν αμέσως σε σχετικά σκληρά άρθρα που είχε γράψει απευθυνόμενος στο πρόσωπό τους, ενώ τονίζει πως και οι δύο σεβάστηκαν τον ρόλο τους και τον ρόλο του δημοσιογράφου.
Έπειτα, ο δημοσιογράφος συνεχίζει, αναφερόμενος στο έργο του Ε. Βενιζέλου όταν διατέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης, τροποποιώντας νόμους και άρθρα, μια εκ των οποίων είχε ως αποτέλεσμα να παραγραφούν κακουργήματα.
"Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας", τονίζει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα, αναφέρεται και σε παράνομες μεταγραφές παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης και άλλες μεταρρυθμίσεις του Ποινικού Κώδικα.
Αναλυτικά η δεύτερη ανοιχτή επιστολή
"Κύριε Βενιζέλο,
Σας έχω απευθύνει δημόσια, αρκετά ερωτήματα, τα οποία θέτουν σοβαρά θέματα για τον τρόπο που πολιτεύεστε. Δεν ήταν μια θεωρητική ανάλυση αλλά στοιχεία. Δεν μου απαντήσατε. Πίστευα πως ήταν η ενασχόλησή σας με την σωτηρία της χώρας που δεν σας επέτρεπε να απαντήσετε. Τελικώς δεν ισχύει. Απ ό,τι έμαθα, στείλατε απαντητική επιστολή στην Ελευθεροτυπία για άρθρο που αφορούσε την προίκα σας, όχι όμως απάντηση σε όσα σας έχω ρωτήσει. Και το κάνατε μία από τις πιο κρίσιμες μέρες των διαπραγματεύσεων για το χρέος. Βρήκατε τον χρόνο. Άρα δεν ήταν θέμα χρόνου.
Πριν προχωρήσω στα συγκλονιστικά που αποκάλυψε η δημοσιογραφική έρευνα, σας θυμίζω και πάλι πως το να απαντήσετε είναι υποχρέωσή σας. Ηθική και πολιτική. Πριν από μερικούς μήνες, όταν ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, κύριος Θόδωρος Πάγκαλος είπε το γνωστό «μαζί τα φάγαμε», του απάντησα με ένα πολύ σκληρό άρθρο. Ο κύριος Πάγκαλος την ίδια κιόλας μέρα ανταπάντησε με ένα δικό του πολιτικό άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε στο site μου. Την ίδια εποχή έγραψα ένα ακόμη σκληρό άρθρο για την υπουργό κυρία Άννα Διαμαντοπούλου, στο οποίο έλεγα πως το να φοιτά παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο, ενώ η ίδια είναι υπουργός Παιδείας, είναι μια πρακτική που δηλώνει πως δεν εμπιστεύεται τη Δημόσια Παιδεία για την οποία είναι αρμόδια. Η κυρία Διαμαντοπούλου απάντησε δημόσια σε αυτό, θέτοντας μάλιστα μια πλευρά που είχα σκληρά παραβλέψει. Της μάνας. Και οι δύο συνάδελφοί σας απάντησαν αν και θα μπορούσαν να μην το κάνουν γιατί εξέφρασα απόψεις και όχι, όπως στη δική σας περίπτωση, ντοκουμέντα και στοιχεία. Και βέβαια κανένας από τους δυο, δεν θέλησε να μου «θυμίσει» πως είμαι δημοσιογράφος της «κρατικής».Σεβάστηκαν και τον ρόλο τους και το ρόλο του δημοσιογράφου.
Διατελέσατε υπουργός Πολιτισμού και βρεθήκατε στο στόχαστρο της πολιτικής κριτικής από τον προκάτοχο σας στο υπουργείο, τον νυν αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης, Θεόδωρο Πάγκαλο, για την αγοραπωλησία επί των ημερών σας του ξενοδοχείου «Ακροπόλ» από τον κατάδικο σήμερα, Γιώργο Μπατατούδη. Πληροφοριακά μόνο ο κ. Μπατατούδης ο οποίος διέφυγε στη Λιβύη βρίσκεται σήμερα στην Ελλάδα αφού κατάφερε να πάρει αναστολή εκτέλεσης της ποινής του. Αλλά αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο θα επανέλθουμε.
Ας πάμε όμως και πάλι στα στοιχεία. Διατελέσατε υπουργός Δικαιοσύνης το 1996. Δεν ήσασταν ένας οποιοσδήποτε πολιτικός σε αυτό το υπουργείο, αλλά ένας γνώστης της Νομικής Επιστήμης. Και μόνο να κοιτάξει κάποιος το βιογραφικό σας, διαπιστώνει πως τελειώσατε σε 4 χρόνια τη Νομική, (παρότι, όπως λέτε, είχατε και παράλληλη πολιτική δράση τα δύσκολα χρόνια 1974-1978), καταφέρατε να κάνετε διδακτορικό στο Παρίσι σε μόλις δύο χρόνια και στη συνέχεια να ανεβείτε τις βαθμίδες της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με τρόπο που δεν έχουν κάνει άλλοι. Τι άλλο λοιπόν, ήσασταν από το «παιδί θαύμα» της νομικής τέχνης.
Αναζήτησα λοιπόν αυτή την νομική σας έστω ευφυΐα, στο νομοθετικό σας έργο στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Και ιδού τι βρήκα. Το 1996 ψηφίσατε τον νόμο 2408. Με τον νόμο αυτό τροποποιήσατε κάποια άρθρα του Ποινικού Κώδικα. Για την ακρίβεια προσθέσατε μερικές λέξεις, λιγότερες από 10 αλλά καθοριστικές. Αλλάξατε το άρθρο 242 (για ψευδή βεβαίωση) και το άρθρο 216 (για πλαστογραφία).Τα δύο αδικήματα τα οποία ήταν κακουργήματα με ποινές κάθειρξης πάνω από 10 χρόνια, γίνονταν πλημμελήματα αν το ποσό της ζημιάς δεν ήταν πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές. Αυτό προσθέσατε: Το «πάνω από 25 εκατομμύρια δραχμές». Με 25 εκατομμύρια τότε μπορούσες να αγοράσεις ένα σπίτι. Και εσείς για κάποιο λόγο, την πλαστογραφία και την ψευδή βεβαίωση που προκαλούσαν ζημιά ως ένα σπίτι την κάνατε πλημμέλημα;
Αυτή την νομοθετική «μεταρρύθμιση» την κάνατε μέσα σε μία νύχτα και χωρίς να προηγηθεί σύσταση νομοπαρασκευαστικής επιτροπής και πολύ περισσότερο διάλογος με τους ανθρώπους που υπηρετούν τη Δικαιοσύνη. Δηλαδή δεν εκθέσατε ποια αναγκαιότητα υπήρχε για να κάνετε τόσο βαριές πράξεις από κακουργήματα, απλά πλημμελήματα. Κατηγορηθήκατε από τον νομικό κόσμο ότι ασελγήσατε πάνω στους νόμους με σκοπούς άλλους από την απονομή Δικαιοσύνης.
Φαντάζομαι ξέρετε ως υπουργός Δικαιοσύνης τότε, τι προέκυψε από αυτή σας την νομοθέτηση. Τετρακόσιοι επιφανείς Θεσσαλονικείς (μεγαλογιατροί, βουλευτές, στρατηγοί, δικηγόροι, παιδιά αυτών που λέμε «επωνύμων») οι οποίοι αντιμετώπιζαν κατηγορίες για κακουργήματα (ναι, αυτά τα οποία αλλάξατε) δεν δικάστηκαν ποτέ. Τα κακουργήματά τους έγιναν πλημμελήματα και παραγράφηκαν. Η υπόθεση ήταν η πιο σοβαρή υπόθεση πλαστογραφίας στην ιστορία της Ελλάδας. Από το 1989 έως το 1991, παιδιά επωνύμων της Θεσσαλονίκης που εγγράφονταν σε Πανεπιστήμια του εξωτερικού (Γιουγκοσλαβία, Ρουμανία κλπ), έπαιρναν μεταγραφές σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας, παρουσιάζοντας ψεύτικες βεβαιώσεις για σοβαρές ασθένειες. Οι ευγενείς γόνοι της Θεσσαλονίκης έπασχαν ξαφνικά από καρκίνο, λευχαιμίες και άλλα σοβαρά νοσήματα που βεβαίωναν απατεώνες γιατροί. Όταν αποκαλύφθηκε η υπόθεση, κάποιοι Πανεπιστημιακοί, συνάδελφοί σας στο Πανεπιστήμιο, επιχείρησαν να την κουκουλώσουν αρνούμενοι να δώσουν τα στοιχεία των μεταγραφών.
Μια ομάδα έντιμων εισαγγελέων τότε, αναγκάστηκε να κάνει έρευνα στο πανεπιστήμιο και να κατασχέσει τους φακέλους. Δύο ανακριτές, επί δύο χρόνια ερεύνησαν αυτή την υπόθεση, σχηματίζοντας δικογραφία που δεν χωρούσε σε ένα δωμάτιο. Ασκήθηκαν, διώξεις σε 400 άτομα. Οι περισσότεροι θα έμπαιναν φυλακή αφού οι κατηγορίες ήταν στοιχειοθετημένες. Και τότε εσείς νομοθετήσατε την αλλαγή του Ποινικού Κώδικα στα συγκεκριμένα άρθρα, που τύχαινε μάλλον να αφορούν τις δικές τους κατηγορίες. Τα αδικήματα ήταν πια πλημμελήματα και είχαν παραγραφεί. Οι φάκελοι έκλεισαν και δεκάδες επώνυμοι απατεώνες, ελεύθεροι πια, συνέχιζαν να φωτογραφίζονται στα περιοδικά ως έντιμοι και ανησυχούντες για την πόλη και βέβαια να καθορίζουν με τη δύναμή τους τα πολιτικά πράγματα. Αρκετοί από τους φοιτητές που πήραν μεταγραφές με τις ψευδείς βεβαιώσεις, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν, αλλά σήμερα κάνουν πανεπιστημιακή καριέρα.
Στις μεταρρυθμίσεις σας, συμπεριλαμβάνεται η αλλαγή ενός ακόμη άρθρου του Ποινικού Κώδικα. Του 113. Το άρθρο αυτό παλιά προέβλεπε πως στις περιπτώσεις που κάποιος βουλευτής διώκεται για αξιόποινη πράξη, αν δεν αρθεί η βουλευτική του ασυλία, τότε σταματά να τρέχει ο χρόνος παραγραφής και ο βουλευτής δικάζεται όποτε πάψει να είναι βουλευτής. Το άρθρο αυτό προστάτευε και τον βουλευτή, αλλά και τον πολίτη. Αλλάξατε λοιπόν το άρθρο και καταργήσατε την αναστολή της παραγραφής. Έτσι αν κάποιος βουλευτής διαπράξει αδίκημα και δεν αρθεί η ασυλία του, ο χρόνος παραγραφής τρέχει. Έτσι όταν πάψει να είναι βουλευτής πιθανόν να μην υπάρχει δίωξη εναντίον του.
Αυτά είναι τα νομοθετήματά σας σε ένα υπουργείο που θα περίμενε κάποιος, πως λόγω του αντικειμένου σας, ο νομικός κόσμος θα μίλαγε για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις Βενιζέλου. Ο νομικός κόσμος όμως μιλάει για «ασέλγεια» στους νόμους. Τα περί προθέσεων και τα νομικά και αυτά της κόλασης που είναι στρωμένη με καλές προθέσεις, τα ξέρετε. Μόνο εσείς ξέρετε τις προθέσεις σας. Δεν σας αποδίδω καμιά πρόθεση. Σας απευθύνω για μια ακόμη φορά ερωτήματα. Και περιμένω απαντήσεις τις οποίες ξέρετε πολύ καλά πως οφείλετε να δώσετε. Αν όχι, τότε αυτό θα είναι μια πρόθεσή σας…
Υ.Γ. Προς κάθε ενδιαφερόμενο που…ξέρει αυτός. Μετά από 25 χρόνια στην δημοσιογραφία, έχω την δυνατότητα να μαθαίνω, πότε το όνομά μου γίνεται δημοφιλές σε διάφορες υπηρεσίες. Μην κουράζεστε. Στην ντουλάπα μου δεν έχω σκελετούς. Μόνο ρούχα και αρχεία. Των οποίων έχω πάντα αντίγραφα".
Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011
Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011
NISPELL !!!! ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ !!!!
Η δημιουργία του Θεού!!!!
Λέγεται ότι, ότανn ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αποφάσισε ναδώσει στους ανθρώπους από δύο αρετές, ώστε να περάσουν καλά.
Έτσι έκανε:- τους Ελβετούς μεθοδικούς και να σέβονται τους νόμους·
- τους Εγγλέζους επίμονους και μελετηρούς·
- τους Γιαπωνέζους εργατικούς και υπομονετικούς·
- τους Γάλλους καλλιεργημένους και εκλεπτυσμένους·
- τους Ισπανούς εύθυμους και φιλόξενους.
Όταν έφτασε και στους Έλληνες, στράφηκε στον άγγελο που κρατούσε
σημειώσεις και του είπε:
«Οι Έλληνες θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και ΠΑΣΟΚ».
Μόλις τέλειωσε τη δημιουργία, ο άγγελος του είπε:
«Κύριε, σε όλους τους λαούς δώσατε δύο αρετές και στους Έλληνες τρεις. Έτσι θα
υπερισχύσουν όλων των άλλων».
«Να πάρει! Έχεις δίκιο! Μόνο που δεν μπορώ να τις αφαιρέσω! Ας έχουν
οι Έλληνες τρεις αρετές».
«Όμως, κάθε Έλληνας δεν θα μπορεί να έχει πάνω από δύο συγχρόνως».
ΈτσιΟ Έλληνας που είναι ΠΑΣΟΚ και τίμιος δεν μπορεί να είναι έξυπνος.Εκείνος που είναι έξυπνος και ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι τίμιος.Κι εκείνος που είναι έξυπνος και τίμιος δεν μπορεί να είναι ΠΑΣΟΚ. ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΟΥ.
ΕΤΣΙ, ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ Ή ΤΗΝ
ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.
--
Nispell
Λέγεται ότι, ότανn ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αποφάσισε ναδώσει στους ανθρώπους από δύο αρετές, ώστε να περάσουν καλά.
Έτσι έκανε:- τους Ελβετούς μεθοδικούς και να σέβονται τους νόμους·
- τους Εγγλέζους επίμονους και μελετηρούς·
- τους Γιαπωνέζους εργατικούς και υπομονετικούς·
- τους Γάλλους καλλιεργημένους και εκλεπτυσμένους·
- τους Ισπανούς εύθυμους και φιλόξενους.
Όταν έφτασε και στους Έλληνες, στράφηκε στον άγγελο που κρατούσε
σημειώσεις και του είπε:
«Οι Έλληνες θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και ΠΑΣΟΚ».
Μόλις τέλειωσε τη δημιουργία, ο άγγελος του είπε:
«Κύριε, σε όλους τους λαούς δώσατε δύο αρετές και στους Έλληνες τρεις. Έτσι θα
υπερισχύσουν όλων των άλλων».
«Να πάρει! Έχεις δίκιο! Μόνο που δεν μπορώ να τις αφαιρέσω! Ας έχουν
οι Έλληνες τρεις αρετές».
«Όμως, κάθε Έλληνας δεν θα μπορεί να έχει πάνω από δύο συγχρόνως».
ΈτσιΟ Έλληνας που είναι ΠΑΣΟΚ και τίμιος δεν μπορεί να είναι έξυπνος.Εκείνος που είναι έξυπνος και ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι τίμιος.Κι εκείνος που είναι έξυπνος και τίμιος δεν μπορεί να είναι ΠΑΣΟΚ. ΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΣΟΥ.
ΕΤΣΙ, ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΥΠΝΑΔΑ Ή ΤΗΝ
ΤΙΜΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ.
--
Nispell
Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011
Η ΧΩΡΑ 'ΕΚΛΕΙΣΕ'.....ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ, ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΟ ΓΟΥΔΙ !!!
Η χώρα «έκλεισε» και τυπικά από τον περασμένο Ιούλιο. Ο πρωθυπουργός το ήξερε. Και ήταν σύμφωνος. Αυτό που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τώρα είναι η μικροπολιτική και επικοινωνιακή πλευρά του θέματος. Τάδε έφη στο «Π» Ευρωπαίος αξιωματούχος που διαμένει μόνιμα στην Αθήνα και έχει αναλάβει τη χαρτογράφηση του «αύριο».
Από το καλοκαίρι του 2010 σας γράφαμε ότι το σχέδιο είναι η εξόντωση της ελληνικής κοινωνικής και οικονομικής οντότητας της μεσαίας τάξης (αυτής που κατά τις ΗΠΑ είναι η πραγματική δύναμη) και της εγκαθίδρυσης ενός νέου πολιτικο-οικονομικο-επιχειρηματικού συστήματος, που θα διαχειρίζεται τα πάντα (από ταξί και τράπεζες μέχρι σκουπίδια) και θα ελέγχει παρασκηνιακά την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Μέσα στην εξαθλίωση που φέρνουν οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους, ο κάθε Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να έχει χρόνο ή διάθεση να «ενδιαφερθεί» τι θα γίνεται στα πάνω στρώματα. Εκείνα τα στρώματα που συνεχίζουν το πάρτι ακόμα και τώρα.
♦ Τον Μάιο του 2011 γράψαμε για το γερμανικό σχέδιο της ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, αφού προηγουμένως ενεχυριαστούν τα πάντα, ολοκληρωθεί η καθίζηση σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και αφού εγκατασταθούν στην Ελλάδα οι πραγματικοί κυβερνώντες.
♦ Τον Ιούλιο, όταν υποτίθεται συμφωνήθηκε πανηγυρικά το νέο πακέτο «σωτηρίας», το «Π» ήταν ίσως η μοναδική εφημερίδα που αμφισβήτησε την εφαρμογή της απόφασης. Γράψαμε επίσης τότε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός συμφώνησε την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους δανειστές και τις εμπράγματες εγγυήσεις για όσους θέλουν και επιθυμούν!
Μαθηματική ακρίβεια
Ακόμη γράψαμε ότι κανείς στην Ε.Ε. δεν πίστευε πως το ελληνικό σχέδιο θα προχωρήσει και ότι επισπεύδεται η ελεγχόμενη πτώχευση στα γερμανικά πλαίσια μέχρι το τέλος του έτους.
Και ήρθαμε στο σήμερα, όπου όλα κυλούν βάσει του αρχικού σχεδίου με μαθηματική ακρίβεια. Κάποιος θα υποστηρίξει «πώς είναι δυνατόν να προβλεπόταν το αδιέξοδο όταν από εμάς εξαρτάτο η πιστή εφαρμογή του μνημονίου;».
Η απάντηση έρχεται διά στόματος του Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος θεωρεί ότι τα δημοσιονομικά μέτρα δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν ποτέ στην πράξη λόγω της λάθος οικονομικής πολιτικής που ξεκίνησε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου...
Η μία λάθος δέσμη διαδέχθηκε την άλλη, τα μέτρα έδειχναν να μην κατανοούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και λαμβάνονταν πάντα σε καθεστώς πανικού και απίστευτης προχειρότητας ώστε να βγουν οι αριθμοί. Με αποτέλεσμα, οι ανά τρίμηνο φόροι και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις έκαναν πρόσκαιρα μπαλώματα, αλλά μεσοπρόθεσμα μια τρύπα στο νερό.
Και αντί εκεί η κυβέρνηση να απαιτήσει ένα κούρεμα του χρέους και να διασφαλίσει τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, μεθόδευε την ίδια αποτυχημένη συνταγή. Κάποιοι θα πουν ηθελημένα, κάποιοι λόγω βλακείας και απειρίας. Η ιστορία θα δείξει ποιο τελικά είναι το σωστό.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ
Ήρθε εδώ για να ηγηθεί της ομάδας δράσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που επισήμως θα ανίχνευε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο ελέγχων, συλλογής στοιχείων, εφοριών κ.λπ., ώστε να διατάξει τη μόνιμη εγκατάσταση τεχνικών κλιμακίων από άλλες χώρες.
Όμως η παρουσία του κάθε άλλο παρά συμβολική είναι. Ο πραγματικός ρόλος του Χορστ δεν είναι άλλος από τη χαρτογράφηση όλων των πόρων της ελληνικής οικονομίας, από όπου θα μπορούν οι δανειστές να αντλήσουν έσοδα και κέρδη.
Αυτός είναι που έριξε την ιδέα οι δανειστές να μην επικεντρωθούν μόνο στις εταιρείες του Δημοσίου, αλλά να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να βάλει ενέχυρο όλη τη δημόσια γη, υπό μορφή δωρεάν παραχώρησης (concession). Το απόρρητο σχέδιο, το οποίο έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση, εμπεριέχει και την εξόρυξη φυσικού αερίου. Οι διεργασίες έχουν ξεκινήσει. Το ανησυχητικό είναι ότι ενώ και πριν από μερικούς μήνες η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα της απόλυτης εκμετάλλευσης αυτών των εσόδων, και θα μπορούσε, όπως η Κύπρος, να συνδιαχειρίζεται τα οφέλη με ιδιωτικές εταιρείες της επιλογής της, αυτό δεν είναι πλέον δυνατό.
Βάσει του πορίσματος του Ράιχενμπαχ, μια γαλλογερμανική (λέμε τώρα τυχαία) εταιρεία θα έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει δωρεάν ένα κομμάτι γης ή θάλασσας, να το εκμεταλλεύεται πλήρως και το υποτιθέμενο μέρος των εσόδων που κανονικά θα λάμβανε η Ελλάδα να πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Στα ελληνικά ταμεία, δηλαδή στον ελληνικό λαό, δεν θα διοχετεύεται τίποτα. Όλα με έμμεσο τρόπο θα καταλήγουν στους δανειστές και βεβαίως στις ξένες ιδιωτικές εταιρείες, που θα θησαυρίζουν.
Ο Ράιχενμπαχ προχώρησε και στην τελειοποίηση του σχεδίου «Εύρηκα», σύμφωνα με το οποίο ό,τι έχει και δεν έχει η Ελλάδα θα μεταβιβαστεί σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο θα αποφασίζει πότε και σε ποιους πωλείται μια εταιρεία ή ένα κτίριο, πότε παραχωρείται δωρεάν ή με μακροχρόνιο λίζινγκ. Με αυτή την αιτιολογία θα αποπληρώνουμε εσαεί το χρέος. Για όλα αυτά είναι ενήμερη η ελληνική κυβέρνηση και έχει συναινέσει. Είναι ενήμεροι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ με την επικύρωση των κανόνων Οικονομικής Διακυβέρνησης αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο του αρχι-επόπτη, ο οποίος θα έχει πρωθυπουργικές εξουσίες. Αυτός θα συντάσσει ουσιαστικά τους προϋπολογισμούς, αυτός θα δίνει εντολές στους υπουργούς πώς και με ποιο τρόπο θα δρουν και βεβαίως θα είναι τα αυτιά και τα μάτια των δανειστών στην Ελλάδα.
Γι' αυτό τον λόγο, όπως πληροφορείται το «Π», πολλά δείπνα γίνονται από εφοπλιστές, επιχειρηματίες, εκδότες και τραπεζίτες, στα οποία ο Ράιχενμπαχ είναι ο υψηλός προσκεκλημένος. Σε λίγες προσκλήσεις όμως έχει ανταποκριθεί θετικά και εάν λάβουμε υπόψη τα σπίτια τα οποία τίμησε με την παρουσία του, τότε φαίνεται ότι ο Γερμανός επιλέγει μόνο όσους πιστεύει ότι θα διασωθούν από το τσουνάμι που έρχεται. Μήπως γι' αυτό τον λόγο διαχειρίζεται και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ;
Ο αγαπητός... Γεώργιος
Εξ αρχής ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του διέρρεαν ότι ήταν ο εκλεκτός συνομιλητής της τρόικας και των ομολόγων του στην Ε.Ε. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες τους είχε ξεγελάσει όλους. Αντιλήφθηκε γρήγορα τη γλώσσα του Γιούρογκρουπ (σε αντίθεση με τον Ε. Βενιζέλο που ακόμα προσπαθεί) και έπεισε ότι ήξερε τι έκανε.
Στην αρχή μίλησε για διαφθορά των Ελλήνων και φοροδιαφυγή. Μουσική στα αυτιά των γιουρογκρουπάτων. Μετά ζητούσε πίστωση χρόνου γιατί «είχε αντιστάσεις από άλλους υπουργούς, είχε πόλεμο με την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, τους εργαζομένους» κ.λπ.
Με αυτά τα προσχήματα και για έναν ολόκληρο χρόνο, τόσο η τρόικα όσο και η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, έκαναν τα στραβά μάτια για τη μη επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και ανά τρίμηνο εκχωρούσαν την κάθε δανειακή δόση, πάντα με πολιτική απόφαση. Γιατί κανένας από τους δύο βασικούς στόχους δεν ήταν «μέσα»: Οι αριθμοί φώναζαν εκτροχιασμό και το δημόσιο χρέος ότι δεν είναι βιώσιμο. Εξ αρχής. Αλλά όλοι κοίταζαν αλλού τη στιγμή που και ένας μαθητής λυκείου μπορούσε να πει με ασφάλεια ότι οι προβλέψεις που ανακοίνωνε το γραφείο του Παπακωνσταντίνου ήταν τραγικά εκτός.
Δεν είναι μόνο η βαθύτερη ύφεση (για την οποία οι μόνοι που έπεφταν μονίμως έξω ήταν οι καθ' ύλην αρμόδιοι), αλλά και οι πραγματικές αντοχές της φορολογικής βάσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Μάιο (πριν από έξι μήνες δηλαδή) υποστήριζε ότι τον Σεπτέμβριο θα γυρνούσαμε στην ανάπτυξη!!! Πού το βάσιζε; Άγνωστο.
Όμως, περί τον Δεκέμβριο του 2010, πρώτος ο Σερβάς Ντερούζ (το παραπάνω ήταν ένας από τους λόγους που δεν θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα) και μετά ο Πόλ Τόμσεν κατάλαβαν ότι είναι άνθρακες ο θησαυρός.
Οι πολιτικές δικαιολογίες του Παπακωνσταντίνου έδωσαν θέση στην πραγματικότητα: ότι ουδέποτε κατανόησε την ελληνική οικονομία, ήταν άπειρος και αδύναμος να λάβει τις σωστές αποφάσεις. Το τεράστιο «εγώ» του δεν τον άφηνε να προσλάβει έμπειρους συμβούλους για να τον καθοδηγήσουν. Αντιθέτως περιστοιχίστηκε από φοιτητές της ΑΣΟΕΕ (τους οποίους μπορούσε να ελέγξει) και διάφορους άλλους «νεοτεχνοκράτες» που κληθήκαν να διαχειριστούν την οικονομία της χώρας στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της και που βεβαίως απέτυχαν παταγωδώς.
Η συμπεριφορά του πρώην «τσάρου» και οι δικτατορικές διαθέσεις απέναντι στους δημοσιογράφους αλλά και τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ΥΠΟΙΟ, καθώς και η διαρκώς εμπόλεμη κατάσταση με τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, «ξύπνησαν» τους ελεγκτές, που κατάλαβαν ότι ο Παπακωνσταντίνου άλλα έλεγε και συμφωνούσε στις Βρυξέλλες και άλλα έλεγε ή μάλλον δεν έλεγε εντός της χώρας και δη στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, μάλιστα, μεταξύ της 3ης και της 4ης δόσης, όταν η Γερμανία είπε «nein» στο πολιτικό σκόντο, ο Παπακωνσταντίνου, αντί να αναλογιστεί τις ευθύνες του, ενημέρωσε το Γιούρογκρουπ ότι για όλα φταίει ο Ρέππας και σε δεύτερη μοίρα οι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης!
Οι τεχνοκράτες της τρόικας, πάντως, όπως μαθαίνουμε, κρατούν ακόμα στα χέρια τους στοιχεία από τις μεταξύ τους κουβέντες με τον πρώην υπουργό Οικονομικών και αντίγραφα από τα memo που έστελνε και συνιστούσε σε αυτούς (ακόμα και στον ίδιο τον Ολι Ρεν!) να παρέμβουν στην εσωτερική πολιτική της χώρας και με τον τρόπο τους να τον στηρίξουν, ρίχνοντας φταίξιμο στους πολιτικούς του αντιπάλους! Και εάν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις και παρεμβάσεις εκείνης της περιόδου, αυτό γινόταν.
Τα ραβασάκια
Όμως όλα τα καλά - για τον υπουργό - τελείωσαν από τον Ιανουάριο του 2011, όταν τα πρώτα ραβασάκια και εμπιστευτικά memo προς τον πρωθυπουργό έφταναν από τους αξιωματούχους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, με τα οποία έλεγαν ότι χρειάζονται κάποιον «πιο έμπειρο συνομιλητή στο ΥΠΟΙΟ».
Μάλιστα, σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, λέχθηκε ότι η διγλωσσία του Παπακωνσταντίνου έφερε αντιμέτωπη την Ελλάδα (και τον Τόμσεν) με τις αναδυόμενες χώρες και ιδιαίτερα τη Βραζιλία και την Ινδία. Δύο χώρες που επιμένουν ακόμη και σήμερα να μην συμμετάσχει το Ταμείο στο νέο δάνειο προς τη χώρα μας. Το ρήγμα στην αξιοπιστία της κυβέρνησης Παπανδρέου ξεκίνησε από τότε.
Η άρνηση του Παπανδρέου να αλλάξει τον υπουργό Οικονομικών του, που αποδεδειγμένα τα είχε κάνει θάλασσα, δημιουργεί επίσης ερωτήματα. Όπως εύστοχα δήλωσε στο «Π» κυβερνητικό στέλεχος, κάποια στιγμή, όταν βγουν στη φόρα όλα τα έγγραφα για τις διαπραγματεύσεις των δύο τελευταίων ετών, «οι Έλληνες θα ξεχάσουν αυτά που ήξεραν».
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Παπακωνσταντίνου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μεθόδευση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας...
Ο αγαπητός Τράα
Τα δείπνα στο σπίτι του δίνουν και παίρνουν. Είναι πιο πολυπληθή και συνήθως το τσούρμο είναι ανάμικτο. Ο Τράα δεν λέει όχι σε όποιον μεγαλοπαράγοντα επιθυμεί να του προσφέρει υπηρεσίες ή συμβουλές για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Λέγεται ότι σε μερικά από τα δείπνα βγήκε και η ξαφνική απαίτηση ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Τράα βομβαρδίστηκε από τους διάφορους (φοροφυγάδες) επιχειρηματίες με παράπονα ότι δεν βγαίνουν και ότι οι επιχειρήσεις τους κινδυνεύουν να κλείσουν, αν δεν μειωθεί δραστικά το κόστος λειτουργίας, δηλαδή οι μισθοί. Γιατί οι ίδιοι επιχειρηματίες που έχουν διακινήσει μυθικά ποσά σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου και της Κύπρου, αρνούνται να βάλουν χέρι στα προσωπικά τους κέρδη ώστε να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Ο Τράα είναι που σιωπηλά έναν χρόνο τώρα προωθούσε και τον εργασιακό μεσαίωνα, βάσει του οποίου ο κατώτατος μισθός δεν θα υπερβαίνει τα 400 ευρώ, θα υπάρχει τετραήμερη πληρωμή σε επταήμερη εργασία και βεβαίως κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απώλειας. Το φόρτε του Τράα βέβαια είναι οι τράπεζες και οι εξελίξεις γύρω από αυτές. Φαίνεται πως τα συμφέροντα και οι μεγαλομέτοχοι που απαρτίζουν το ΔΝΤ ενδιαφέρονται πρωτίστως να ελέγξουν πλήρως το τραπεζικό σύστημα. Και μπορεί να φαίνεται πως ο Πολ Τόμσεν είναι ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ, αυτό όμως είναι μάλλον επικοινωνιακό τρικ.
Πάντοτε, σε όλες τις αποστολές του ΔΝΤ, αυτός που κάνει παιχνίδι είναι ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ταμείου στην κάθε χώρα...
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Από το καλοκαίρι του 2010 σας γράφαμε ότι το σχέδιο είναι η εξόντωση της ελληνικής κοινωνικής και οικονομικής οντότητας της μεσαίας τάξης (αυτής που κατά τις ΗΠΑ είναι η πραγματική δύναμη) και της εγκαθίδρυσης ενός νέου πολιτικο-οικονομικο-επιχειρηματικού συστήματος, που θα διαχειρίζεται τα πάντα (από ταξί και τράπεζες μέχρι σκουπίδια) και θα ελέγχει παρασκηνιακά την εκάστοτε πολιτική εξουσία. Μέσα στην εξαθλίωση που φέρνουν οι αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και οι αυξήσεις σε όλους τους φόρους, ο κάθε Έλληνας πολίτης δεν πρόκειται να έχει χρόνο ή διάθεση να «ενδιαφερθεί» τι θα γίνεται στα πάνω στρώματα. Εκείνα τα στρώματα που συνεχίζουν το πάρτι ακόμα και τώρα.
♦ Τον Μάιο του 2011 γράψαμε για το γερμανικό σχέδιο της ελεγχόμενης πτώχευσης της Ελλάδας, αφού προηγουμένως ενεχυριαστούν τα πάντα, ολοκληρωθεί η καθίζηση σε μισθούς και εργασιακά δικαιώματα και αφού εγκατασταθούν στην Ελλάδα οι πραγματικοί κυβερνώντες.
♦ Τον Ιούλιο, όταν υποτίθεται συμφωνήθηκε πανηγυρικά το νέο πακέτο «σωτηρίας», το «Π» ήταν ίσως η μοναδική εφημερίδα που αμφισβήτησε την εφαρμογή της απόφασης. Γράψαμε επίσης τότε ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός συμφώνησε την εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους δανειστές και τις εμπράγματες εγγυήσεις για όσους θέλουν και επιθυμούν!
Μαθηματική ακρίβεια
Ακόμη γράψαμε ότι κανείς στην Ε.Ε. δεν πίστευε πως το ελληνικό σχέδιο θα προχωρήσει και ότι επισπεύδεται η ελεγχόμενη πτώχευση στα γερμανικά πλαίσια μέχρι το τέλος του έτους.
Και ήρθαμε στο σήμερα, όπου όλα κυλούν βάσει του αρχικού σχεδίου με μαθηματική ακρίβεια. Κάποιος θα υποστηρίξει «πώς είναι δυνατόν να προβλεπόταν το αδιέξοδο όταν από εμάς εξαρτάτο η πιστή εφαρμογή του μνημονίου;».
Η απάντηση έρχεται διά στόματος του Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος θεωρεί ότι τα δημοσιονομικά μέτρα δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν ποτέ στην πράξη λόγω της λάθος οικονομικής πολιτικής που ξεκίνησε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου...
Η μία λάθος δέσμη διαδέχθηκε την άλλη, τα μέτρα έδειχναν να μην κατανοούν τα διαρθρωτικά προβλήματα και λαμβάνονταν πάντα σε καθεστώς πανικού και απίστευτης προχειρότητας ώστε να βγουν οι αριθμοί. Με αποτέλεσμα, οι ανά τρίμηνο φόροι και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις έκαναν πρόσκαιρα μπαλώματα, αλλά μεσοπρόθεσμα μια τρύπα στο νερό.
Και αντί εκεί η κυβέρνηση να απαιτήσει ένα κούρεμα του χρέους και να διασφαλίσει τη συνέχεια του ελληνικού κράτους, μεθόδευε την ίδια αποτυχημένη συνταγή. Κάποιοι θα πουν ηθελημένα, κάποιοι λόγω βλακείας και απειρίας. Η ιστορία θα δείξει ποιο τελικά είναι το σωστό.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ
Ήρθε εδώ για να ηγηθεί της ομάδας δράσης της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, που επισήμως θα ανίχνευε τις διαρθρωτικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας σε επίπεδο ελέγχων, συλλογής στοιχείων, εφοριών κ.λπ., ώστε να διατάξει τη μόνιμη εγκατάσταση τεχνικών κλιμακίων από άλλες χώρες.
Όμως η παρουσία του κάθε άλλο παρά συμβολική είναι. Ο πραγματικός ρόλος του Χορστ δεν είναι άλλος από τη χαρτογράφηση όλων των πόρων της ελληνικής οικονομίας, από όπου θα μπορούν οι δανειστές να αντλήσουν έσοδα και κέρδη.
Αυτός είναι που έριξε την ιδέα οι δανειστές να μην επικεντρωθούν μόνο στις εταιρείες του Δημοσίου, αλλά να υποχρεωθεί η κυβέρνηση να βάλει ενέχυρο όλη τη δημόσια γη, υπό μορφή δωρεάν παραχώρησης (concession). Το απόρρητο σχέδιο, το οποίο έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση, εμπεριέχει και την εξόρυξη φυσικού αερίου. Οι διεργασίες έχουν ξεκινήσει. Το ανησυχητικό είναι ότι ενώ και πριν από μερικούς μήνες η κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα της απόλυτης εκμετάλλευσης αυτών των εσόδων, και θα μπορούσε, όπως η Κύπρος, να συνδιαχειρίζεται τα οφέλη με ιδιωτικές εταιρείες της επιλογής της, αυτό δεν είναι πλέον δυνατό.
Βάσει του πορίσματος του Ράιχενμπαχ, μια γαλλογερμανική (λέμε τώρα τυχαία) εταιρεία θα έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει δωρεάν ένα κομμάτι γης ή θάλασσας, να το εκμεταλλεύεται πλήρως και το υποτιθέμενο μέρος των εσόδων που κανονικά θα λάμβανε η Ελλάδα να πηγαίνει στην αποπληρωμή του χρέους. Στα ελληνικά ταμεία, δηλαδή στον ελληνικό λαό, δεν θα διοχετεύεται τίποτα. Όλα με έμμεσο τρόπο θα καταλήγουν στους δανειστές και βεβαίως στις ξένες ιδιωτικές εταιρείες, που θα θησαυρίζουν.
Ο Ράιχενμπαχ προχώρησε και στην τελειοποίηση του σχεδίου «Εύρηκα», σύμφωνα με το οποίο ό,τι έχει και δεν έχει η Ελλάδα θα μεταβιβαστεί σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο, το οποίο θα αποφασίζει πότε και σε ποιους πωλείται μια εταιρεία ή ένα κτίριο, πότε παραχωρείται δωρεάν ή με μακροχρόνιο λίζινγκ. Με αυτή την αιτιολογία θα αποπληρώνουμε εσαεί το χρέος. Για όλα αυτά είναι ενήμερη η ελληνική κυβέρνηση και έχει συναινέσει. Είναι ενήμεροι ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών.
Ο αγαπητός Ράιχενμπαχ με την επικύρωση των κανόνων Οικονομικής Διακυβέρνησης αναμένεται να αναλάβει τον ρόλο του αρχι-επόπτη, ο οποίος θα έχει πρωθυπουργικές εξουσίες. Αυτός θα συντάσσει ουσιαστικά τους προϋπολογισμούς, αυτός θα δίνει εντολές στους υπουργούς πώς και με ποιο τρόπο θα δρουν και βεβαίως θα είναι τα αυτιά και τα μάτια των δανειστών στην Ελλάδα.
Γι' αυτό τον λόγο, όπως πληροφορείται το «Π», πολλά δείπνα γίνονται από εφοπλιστές, επιχειρηματίες, εκδότες και τραπεζίτες, στα οποία ο Ράιχενμπαχ είναι ο υψηλός προσκεκλημένος. Σε λίγες προσκλήσεις όμως έχει ανταποκριθεί θετικά και εάν λάβουμε υπόψη τα σπίτια τα οποία τίμησε με την παρουσία του, τότε φαίνεται ότι ο Γερμανός επιλέγει μόνο όσους πιστεύει ότι θα διασωθούν από το τσουνάμι που έρχεται. Μήπως γι' αυτό τον λόγο διαχειρίζεται και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ;
Ο αγαπητός... Γεώργιος
Εξ αρχής ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου και οι συνεργάτες του διέρρεαν ότι ήταν ο εκλεκτός συνομιλητής της τρόικας και των ομολόγων του στην Ε.Ε. Η αλήθεια είναι ότι τους πρώτους μήνες τους είχε ξεγελάσει όλους. Αντιλήφθηκε γρήγορα τη γλώσσα του Γιούρογκρουπ (σε αντίθεση με τον Ε. Βενιζέλο που ακόμα προσπαθεί) και έπεισε ότι ήξερε τι έκανε.
Στην αρχή μίλησε για διαφθορά των Ελλήνων και φοροδιαφυγή. Μουσική στα αυτιά των γιουρογκρουπάτων. Μετά ζητούσε πίστωση χρόνου γιατί «είχε αντιστάσεις από άλλους υπουργούς, είχε πόλεμο με την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, την αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, τους εργαζομένους» κ.λπ.
Με αυτά τα προσχήματα και για έναν ολόκληρο χρόνο, τόσο η τρόικα όσο και η Ε.Ε. και το ΔΝΤ, έκαναν τα στραβά μάτια για τη μη επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων και ανά τρίμηνο εκχωρούσαν την κάθε δανειακή δόση, πάντα με πολιτική απόφαση. Γιατί κανένας από τους δύο βασικούς στόχους δεν ήταν «μέσα»: Οι αριθμοί φώναζαν εκτροχιασμό και το δημόσιο χρέος ότι δεν είναι βιώσιμο. Εξ αρχής. Αλλά όλοι κοίταζαν αλλού τη στιγμή που και ένας μαθητής λυκείου μπορούσε να πει με ασφάλεια ότι οι προβλέψεις που ανακοίνωνε το γραφείο του Παπακωνσταντίνου ήταν τραγικά εκτός.
Δεν είναι μόνο η βαθύτερη ύφεση (για την οποία οι μόνοι που έπεφταν μονίμως έξω ήταν οι καθ' ύλην αρμόδιοι), αλλά και οι πραγματικές αντοχές της φορολογικής βάσης. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Παπακωνσταντίνου μέχρι τον Μάιο (πριν από έξι μήνες δηλαδή) υποστήριζε ότι τον Σεπτέμβριο θα γυρνούσαμε στην ανάπτυξη!!! Πού το βάσιζε; Άγνωστο.
Όμως, περί τον Δεκέμβριο του 2010, πρώτος ο Σερβάς Ντερούζ (το παραπάνω ήταν ένας από τους λόγους που δεν θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του στην Ελλάδα) και μετά ο Πόλ Τόμσεν κατάλαβαν ότι είναι άνθρακες ο θησαυρός.
Οι πολιτικές δικαιολογίες του Παπακωνσταντίνου έδωσαν θέση στην πραγματικότητα: ότι ουδέποτε κατανόησε την ελληνική οικονομία, ήταν άπειρος και αδύναμος να λάβει τις σωστές αποφάσεις. Το τεράστιο «εγώ» του δεν τον άφηνε να προσλάβει έμπειρους συμβούλους για να τον καθοδηγήσουν. Αντιθέτως περιστοιχίστηκε από φοιτητές της ΑΣΟΕΕ (τους οποίους μπορούσε να ελέγξει) και διάφορους άλλους «νεοτεχνοκράτες» που κληθήκαν να διαχειριστούν την οικονομία της χώρας στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας της και που βεβαίως απέτυχαν παταγωδώς.
Η συμπεριφορά του πρώην «τσάρου» και οι δικτατορικές διαθέσεις απέναντι στους δημοσιογράφους αλλά και τους υπηρεσιακούς παράγοντες του ΥΠΟΙΟ, καθώς και η διαρκώς εμπόλεμη κατάσταση με τους άλλους υπουργούς της κυβέρνησης, «ξύπνησαν» τους ελεγκτές, που κατάλαβαν ότι ο Παπακωνσταντίνου άλλα έλεγε και συμφωνούσε στις Βρυξέλλες και άλλα έλεγε ή μάλλον δεν έλεγε εντός της χώρας και δη στο Υπουργικό Συμβούλιο.
Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή, μάλιστα, μεταξύ της 3ης και της 4ης δόσης, όταν η Γερμανία είπε «nein» στο πολιτικό σκόντο, ο Παπακωνσταντίνου, αντί να αναλογιστεί τις ευθύνες του, ενημέρωσε το Γιούρογκρουπ ότι για όλα φταίει ο Ρέππας και σε δεύτερη μοίρα οι Ραγκούσης και Χρυσοχοΐδης!
Οι τεχνοκράτες της τρόικας, πάντως, όπως μαθαίνουμε, κρατούν ακόμα στα χέρια τους στοιχεία από τις μεταξύ τους κουβέντες με τον πρώην υπουργό Οικονομικών και αντίγραφα από τα memo που έστελνε και συνιστούσε σε αυτούς (ακόμα και στον ίδιο τον Ολι Ρεν!) να παρέμβουν στην εσωτερική πολιτική της χώρας και με τον τρόπο τους να τον στηρίξουν, ρίχνοντας φταίξιμο στους πολιτικούς του αντιπάλους! Και εάν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις και παρεμβάσεις εκείνης της περιόδου, αυτό γινόταν.
Τα ραβασάκια
Όμως όλα τα καλά - για τον υπουργό - τελείωσαν από τον Ιανουάριο του 2011, όταν τα πρώτα ραβασάκια και εμπιστευτικά memo προς τον πρωθυπουργό έφταναν από τους αξιωματούχους της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, με τα οποία έλεγαν ότι χρειάζονται κάποιον «πιο έμπειρο συνομιλητή στο ΥΠΟΙΟ».
Μάλιστα, σε μια συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΔΝΤ, λέχθηκε ότι η διγλωσσία του Παπακωνσταντίνου έφερε αντιμέτωπη την Ελλάδα (και τον Τόμσεν) με τις αναδυόμενες χώρες και ιδιαίτερα τη Βραζιλία και την Ινδία. Δύο χώρες που επιμένουν ακόμη και σήμερα να μην συμμετάσχει το Ταμείο στο νέο δάνειο προς τη χώρα μας. Το ρήγμα στην αξιοπιστία της κυβέρνησης Παπανδρέου ξεκίνησε από τότε.
Η άρνηση του Παπανδρέου να αλλάξει τον υπουργό Οικονομικών του, που αποδεδειγμένα τα είχε κάνει θάλασσα, δημιουργεί επίσης ερωτήματα. Όπως εύστοχα δήλωσε στο «Π» κυβερνητικό στέλεχος, κάποια στιγμή, όταν βγουν στη φόρα όλα τα έγγραφα για τις διαπραγματεύσεις των δύο τελευταίων ετών, «οι Έλληνες θα ξεχάσουν αυτά που ήξεραν».
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Παπακωνσταντίνου έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη μεθόδευση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας...
Ο αγαπητός Τράα
Τα δείπνα στο σπίτι του δίνουν και παίρνουν. Είναι πιο πολυπληθή και συνήθως το τσούρμο είναι ανάμικτο. Ο Τράα δεν λέει όχι σε όποιον μεγαλοπαράγοντα επιθυμεί να του προσφέρει υπηρεσίες ή συμβουλές για το πώς θα βγει η Ελλάδα από την κρίση. Λέγεται ότι σε μερικά από τα δείπνα βγήκε και η ξαφνική απαίτηση ότι πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Τράα βομβαρδίστηκε από τους διάφορους (φοροφυγάδες) επιχειρηματίες με παράπονα ότι δεν βγαίνουν και ότι οι επιχειρήσεις τους κινδυνεύουν να κλείσουν, αν δεν μειωθεί δραστικά το κόστος λειτουργίας, δηλαδή οι μισθοί. Γιατί οι ίδιοι επιχειρηματίες που έχουν διακινήσει μυθικά ποσά σε τράπεζες της Ελβετίας, του Λουξεμβούργου και της Κύπρου, αρνούνται να βάλουν χέρι στα προσωπικά τους κέρδη ώστε να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους.
Ο Τράα είναι που σιωπηλά έναν χρόνο τώρα προωθούσε και τον εργασιακό μεσαίωνα, βάσει του οποίου ο κατώτατος μισθός δεν θα υπερβαίνει τα 400 ευρώ, θα υπάρχει τετραήμερη πληρωμή σε επταήμερη εργασία και βεβαίως κανένα δικαίωμα σε περίπτωση απώλειας. Το φόρτε του Τράα βέβαια είναι οι τράπεζες και οι εξελίξεις γύρω από αυτές. Φαίνεται πως τα συμφέροντα και οι μεγαλομέτοχοι που απαρτίζουν το ΔΝΤ ενδιαφέρονται πρωτίστως να ελέγξουν πλήρως το τραπεζικό σύστημα. Και μπορεί να φαίνεται πως ο Πολ Τόμσεν είναι ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ, αυτό όμως είναι μάλλον επικοινωνιακό τρικ.
Πάντοτε, σε όλες τις αποστολές του ΔΝΤ, αυτός που κάνει παιχνίδι είναι ο μόνιμος αντιπρόσωπος του Ταμείου στην κάθε χώρα...
ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011
ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ 170
ΓΙΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΤΟΝ ΑΔΑΗ-ΤΟΝ ΑΦΕΛΗ,
Όταν ο ιδιωτικός τομέας,εκδιώχθηκε στην ανεργία,
ποιός θα πληρώσει ποιόν ;
Φτάνει η δόση να πληρωθούν τόκοι,συντάξεις μισθοί
και το κυριότερο,
να χορτάσουν όλοι οι υπουργοί ;
ΛΟΙΠΟΝ,ΤΕΛΟΣ !
ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ 2011,
ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΜΕ !
ΡΕ...
ΠΟΥ ΘΑ ΒΡΕΙΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ;
Πως θα αποφύγουμε την χρεοκοπία,όταν δεν παράγουμε τίποτα πια;
Όταν ο ιδιωτικός τομέας,εκδιώχθηκε στην ανεργία,
ποιός θα πληρώσει ποιόν ;
Φτάνει η δόση να πληρωθούν τόκοι,συντάξεις μισθοί
και το κυριότερο,
να χορτάσουν όλοι οι υπουργοί ;
ΛΟΙΠΟΝ,ΤΕΛΟΣ !
ΠΡΙΝ ΝΑ ΒΓΕΙ ΤΟ 2011,
ΧΡΕΟΚΟΠΟΥΜΕ !
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
FW: Πρθ: FW: Nea metra gia tin krisi
ΑΥΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΟ ΔΝΤ (ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ: "ΠΟΤΕ ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ, ΚΟΥΦΑΛΑ ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗ!)
ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΑΖΕΙ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΜΕΤΡΑ!
Είναι μια απλή καθημερινή (Πέμπτη) στην Θεσσαλονίκη..
Κάθε πανεράκι είναι 15?.. do the math..
Όλα αυτά συνέβησαν σε λιγότερο από 120 δευτερόλεπτα που χρειάστηκε ο
Αντώνης Ρέμος
Να πει το «Είναι Στιγμές»....
Κάθε πανεράκι είναι 15?.. do the math..
Όλα αυτά συνέβησαν σε λιγότερο από 120 δευτερόλεπτα που χρειάστηκε ο
Αντώνης Ρέμος
Να πει το «Είναι Στιγμές»....
Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011
ΦΡΙΚΗ !!!!!!
Το μεγάλο φαγοπότι του ελληνικού Κοινοβουλίου
Συνεχή αύξηση για μια ολόκληρη δεκαετία παρουσίαζαν οι δαπάνες για το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός μόνο του 2009. Αθρόες προσλήψεις υπαλλήλων από διαδοχικές κυβερνήσεις
Δημοσιεύτηκε: Οκτώβριος 02 2011 16:09 Ενημερώθηκε: Οκτώβριος 02 2011 16:31
Ενδεικτικές της σπατάλης του κράτους που οδήγησε τελικά την ελληνική οικονομία στον γκρεμό, είναι οι δαπάνες του ελληνικού Κοινοβουλίου, όπου τους τελευταίους μήνες με δήθεν περικοπές προβάλλεται η συμβολή του στην αντιμετώπιση του χρέους.
Όταν οι αγελάδες ήταν ακόμα παχιές, τα ποσά που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου ήταν πέρα από κάθε φαντασία και φυσικά χωρίς ο ελληνικός λαός να παίρνει είδηση τι συμβαίνει.
Σύμφωνα με την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" μέσα σε 10 χρόνια, ο προϋπολογισμός υπερδιπλασιάστηκε, μαζί με τις προσλήψεις υπαλλήλων.
Από τα 97 εκατομμύρια ευρώ το 2000, το κράτος έφτασε να δαπανά 221 εκατομμύρια ευρώ το 2009!
Η άνοδος των κονδυλίων για το Κοινοβούλιο από χρονιά σε χρονιά με αφετηρία το 2000, είναι ανοδική και εντυπωσιακή.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση παρατηρείται το 2005 (19%), όταν από τα 133 εκατ. ευρώ πήγαμε στα 158 εκατ. ευρώ.
Ακόμα και το 2010, όταν η χώρα τέθηκε υπό την επιτήρηση της τρόικας, η συνολική ετήσια μείωση περιορίστηκε στο τρομακτικό ποσοστό του 1,7%, το οποίο προήλθε κυρίως από περικοπές μισθών των υπαλλήλων.
Ο τρέχων προϋπολογισμός προβλέπει περικοπές 9%, ενώ οι οικονομικές υπηρεσίες της Βουλής σχεδιάζουν μεγαλύτερες περικοπές για τον προϋπολογισμό του 2012.
Ο πίνακας της σπατάλης
Έτος Ποσά (εκατ. ευρώ)
2011 197,99
2010 218,09
2009 221,09
2008 205,40
2007 189,80
2006 176,98
2005 158,27
2004 133,00
2003 120,00
2002 109,17
2001 102,47
2000 97,20
Οι προσλήψεις ακολούθησαν τις... δαπάνες
Όσον αφορά τους υπαλλήλους της Βουλής, από τους 695 το 2000, φτάσαμε στους 1.300 το 2009, ενώ από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έχουν βγει στη σύνταξη 90.
Μέχρι στιγμής δεν έχει τεθεί θέμα πλεονάζοντος προσωπικού ή εργασιακής εφεδρείας δεν έχει τεθεί.
Οι υπάλληλοι της Βουλής έχουν μπει πολλές φορές στο στόχαστρο, για τα προνόμιά τους, ωστόσο σύμφωνα με τον πρόεδρο του συλλόγου υπαλλήλων του Κοινοβουλίου Π. Πολίτη, η αύξηση του αριθμού τους οφείλεται στη δημιουργία νέων υπηρεσιών.
Μιλώντας στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" ο κ. Πολίτης σημειώνει στον συνολικό αριθμό προσμετράται και ο αριθμός των ειδικών φρουρών, ενώ δεν υπάρχει καμία εξαίρεση όσον αφορά τις περικοπές σε μισθούς, δώρα και κρατήσεις.
Συνεχή αύξηση για μια ολόκληρη δεκαετία παρουσίαζαν οι δαπάνες για το ελληνικό Κοινοβούλιο. Πάνω από 200 εκατομμύρια ευρώ προέβλεπε ο προϋπολογισμός μόνο του 2009. Αθρόες προσλήψεις υπαλλήλων από διαδοχικές κυβερνήσεις
Δημοσιεύτηκε: Οκτώβριος 02 2011 16:09 Ενημερώθηκε: Οκτώβριος 02 2011 16:31
Ενδεικτικές της σπατάλης του κράτους που οδήγησε τελικά την ελληνική οικονομία στον γκρεμό, είναι οι δαπάνες του ελληνικού Κοινοβουλίου, όπου τους τελευταίους μήνες με δήθεν περικοπές προβάλλεται η συμβολή του στην αντιμετώπιση του χρέους.
Όταν οι αγελάδες ήταν ακόμα παχιές, τα ποσά που προέβλεπε ο προϋπολογισμός του Κοινοβουλίου ήταν πέρα από κάθε φαντασία και φυσικά χωρίς ο ελληνικός λαός να παίρνει είδηση τι συμβαίνει.
Σύμφωνα με την "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" μέσα σε 10 χρόνια, ο προϋπολογισμός υπερδιπλασιάστηκε, μαζί με τις προσλήψεις υπαλλήλων.
Από τα 97 εκατομμύρια ευρώ το 2000, το κράτος έφτασε να δαπανά 221 εκατομμύρια ευρώ το 2009!
Η άνοδος των κονδυλίων για το Κοινοβούλιο από χρονιά σε χρονιά με αφετηρία το 2000, είναι ανοδική και εντυπωσιακή.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η μεγαλύτερη ποσοστιαία αύξηση παρατηρείται το 2005 (19%), όταν από τα 133 εκατ. ευρώ πήγαμε στα 158 εκατ. ευρώ.
Ακόμα και το 2010, όταν η χώρα τέθηκε υπό την επιτήρηση της τρόικας, η συνολική ετήσια μείωση περιορίστηκε στο τρομακτικό ποσοστό του 1,7%, το οποίο προήλθε κυρίως από περικοπές μισθών των υπαλλήλων.
Ο τρέχων προϋπολογισμός προβλέπει περικοπές 9%, ενώ οι οικονομικές υπηρεσίες της Βουλής σχεδιάζουν μεγαλύτερες περικοπές για τον προϋπολογισμό του 2012.
Ο πίνακας της σπατάλης
Έτος Ποσά (εκατ. ευρώ)
2011 197,99
2010 218,09
2009 221,09
2008 205,40
2007 189,80
2006 176,98
2005 158,27
2004 133,00
2003 120,00
2002 109,17
2001 102,47
2000 97,20
Οι προσλήψεις ακολούθησαν τις... δαπάνες
Όσον αφορά τους υπαλλήλους της Βουλής, από τους 695 το 2000, φτάσαμε στους 1.300 το 2009, ενώ από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους έχουν βγει στη σύνταξη 90.
Μέχρι στιγμής δεν έχει τεθεί θέμα πλεονάζοντος προσωπικού ή εργασιακής εφεδρείας δεν έχει τεθεί.
Οι υπάλληλοι της Βουλής έχουν μπει πολλές φορές στο στόχαστρο, για τα προνόμιά τους, ωστόσο σύμφωνα με τον πρόεδρο του συλλόγου υπαλλήλων του Κοινοβουλίου Π. Πολίτη, η αύξηση του αριθμού τους οφείλεται στη δημιουργία νέων υπηρεσιών.
Μιλώντας στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" ο κ. Πολίτης σημειώνει στον συνολικό αριθμό προσμετράται και ο αριθμός των ειδικών φρουρών, ενώ δεν υπάρχει καμία εξαίρεση όσον αφορά τις περικοπές σε μισθούς, δώρα και κρατήσεις.
Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011
ΑΝΘΡΩΠΟΙ..................
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας
Τα πουλιά τα βρίσκει ο χάρος στο φτερό
τα ελάφια όταν σκύβουν για νερό
μα εμένα που ‘μαι δέντρο μες τη γη
με ξεριζώνει κάθε χαραυγή
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
Σαν φονιάς τη μαύρη νύχτα ξαγρυπνώ
πίνω δάκρυ πίνω πρόστυχο καπνό
με μαχαίρια στην καρδιά μου δεν μπορώ
να τραγουδήσω και να καρτερώ
Ήλιε μου σε παρακαλώ
πες τους χαροκαμένους
να κλαιν στης πίκρας το γιαλό
για μας τους προδομένους
Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011
ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΖΩΗΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ!!!!!
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΣΤΙΣ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ φέτος, 2011, ο αμερικανός επιχειρηματίας Στιβ Τζομπς, 56 ετών, συνιδρυτής, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Apple, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι δεν μπορεί πλέον (υπονοώντας σοβαρά προβλήματα υγείας) να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.
Ο Στιβ Τζομπς πριν από λίγες μέρες υπέβαλε την παραίτησή του «κουρασμένος και αδύναμος» από την αρρώστιά του. Στις 12 Ιουνίου του 2005, ο Τζομπς είχε κάνει μια συγκλονιστική ομιλία κατά την τελετή αποφοίτησης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Κατά τη διάρκειά της, οι περισσότεροι απόφοιτοι έκλαιγαν συνεχώς. Στο τέλος, το χειροκρότημα δεν θα σταματούσε εάν δεν εκλιπαρούσε ο ίδιος τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους συγγενείς και φίλους, «please stop, before Ι start». Η ομιλία εκείνη «κυκλοφόρησε» στο Ιντερνετ και έχει διαβαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Τη μεταφράσαμε, και τη δημοσιεύουμε ολόκληρη σήμερα, στο «Ανθρώπων Εργα και Ημέρες».
Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες.
1Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.
Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολέγιο Reed τους πρώτους 6 μήνες, αλλά παρέμεινα εκεί ως drop-in (σ.σ.: που είναι ο φοιτητής ο οποίος αντί για 4 χρόνια, επιλέγει να σπουδάσει μόνο για 2 χρόνια στο πανεπιστήμιο) για άλλους 18 μήνες, οπότε και τα παράτησα οριστικά. Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν;
Ολα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να υιοθετηθώ από απόφοιτους πανεπιστημίου, από μορφωμένους ανθρώπους δηλαδή, και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και η γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Ετσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήσαν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Εχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως».
Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο, και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Ετσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ.
Πράγματι, 17 χρόνια μετά, πήγα για σπουδές σε πανεπιστήμιο. Αλλά πολύ αφελώς, επέλεξα ένα πανεπιστήμιο το οποίο ήταν σχεδόν όσο ακριβό είναι και το Στάνφορντ, και έτσι όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζομένων γονιών μου ξοδεύονταν για τα δίδακτρά μου. Επειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ. Δεν έβλεπα να είχε αξία αυτή η επένδυσή τους.
Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και δεν είχα ιδέα εάν η πανεπιστημιακή ζωή θα με βοηθούσε να βρω την απάντηση. Κι όμως, ήμουν εκεί, και σπούδαζα, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που οι γονείς μου είχαν εξοικονομήσει ολόκληρη ζωή.
Ετσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά το δρόμο μου. Ηταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Τη στιγμή που εγκατέλειψα το κανονικό πρόγραμμα σπουδών, σταμάτησα να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και άρχισα να πηγαίνω σ' εκείνα που μου φαίνονταν πιο ενδιαφέροντα. Κατ' επιλογήν.
Δεν ήταν όλα ωραία, εύκολα και ρομαντικά τότε. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο στη φοιτητική εστία, κοιμόμουν στο πάτωμα των δωματίων μερικών φίλων μου, πήγαινα σε σουπερμάρκετ και τους επέστρεφα γυάλινες μπουκάλες Κόκα Κόλα και έπαιρνα 5 σεντς τη μία και αγόραζα κάτι να φάω, και περπατούσα 7 μίλια από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό που μοίραζαν σε κάποιο ναό των Χάρε Κρίσνα. Κι όμως, τα λάτρευα όλ' αυτά. Και όσα πράγματα ανακάλυψα τυχαία, ακολουθώντας την περιέργεια και τη διαίσθησή μου, αργότερα αποδείχτηκαν ανεκτίμητα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:
Το Κολέγιο Reed, εκείνον τον καιρό, διέθετε την πιο καλή σχολή καλλιγραφίας σε όλη τη χώρα. Σε όλη τη πανεπιστημιούπολη, κάθε αφίσα, κάθε ταμπέλα σε κάθε ντουλάπα ή συρτάρι καθηγητή, λέκτορα ή φοιτητή ήταν γραμμένη στο χέρι με την πιο όμορφη καλλιγραφία. Εγώ, επειδή είχα παραιτηθεί από το κανονικό πρόγραμμα σπουδών και έτσι δεν ήμουν αναγκασμένος να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα, αποφάσισα να πάρω το μάθημα της καλλιγραφίας και να μάθω και εγώ να γράφω έτσι ωραία.
Εμαθα, λοιπόν, για τις γραμματοσειρές serif και san serif, έμαθα να τροποποιώ το διάστημα μεταξύ διαφόρων συνδυασμών γραμμάτων και έμαθα τι είναι εκείνο που κάνει τη σπουδαία τυπογραφία πραγματικά σπουδαία. Ηταν υπέροχο, ήταν ιστορικό, ήταν καλλιτεχνικά διακριτικό με τρόπο που καμιά επιστήμη δεν μπορεί να συλλάβει, και εγώ το έβρισκα τόσο, μα τόσο συναρπαστικό.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, όλα όσα έμαθα στο μάθημα της καλλιγραφίας μού ξανάρθαν πάλι. Και τα ενσωματώσαμε όλα στο Mac. Ηταν το πρώτο κομπιούτερ με πραγματικά υπέροχη τυπογραφία. Ετσι, εάν δεν είχα παρατήσει εκείνον τον κύκλο υποχρεωτικών μαθημάτων στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, το Mac δεν θα είχε ποτέ ούτε τις πολλαπλές γραμματοσειρές ούτε και τα fonts με αναλογικά διαστήματα.
Και μιας και τα Windows απλώς αντέγραψαν το Mac, είναι πολύ πιθανό, σήμερα που σας μιλάω, κανένα PC να μην είχε αυτές τις εφαρμογές. Εάν δεν είχα παρατήσει τότε τα υποχρεωτικά μαθήματα, δεν θα πήγαινα ποτέ σ' αυτές τις τάξεις καλλιγραφίας και οι προσωπικοί υπολογιστές μπορεί να μην είχαν την υπέροχη τυπογραφία που έχουν σήμερα.
Βεβαίως, ήταν αδύνατον να δω τόσο πολύ μακριά όταν σπούδαζα τότε στο πανεπιστήμιο και να συνδέσω τα σημεία. Αλλά δέκα χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω, ήταν πλέον πολύ σαφές. Πάλι, δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Ετσι, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στη διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου.
2 Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια.
Ημουν τυχερός - πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρόνων. Δουλέψαμε σκληρά και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μια εταιρεία αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4.000 υπαλλήλους.
Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία -το Macintosh- έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πώς μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Ε, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καβγά μεταξύ μας. Οταν συνέβη αυτό, το διοικητικό συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στη διοίκηση της εταιρείας.
Ετσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ο,τι ήταν έως τότε το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.
Για μερικούς μήνες μετά δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη την προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών - ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω.
Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce και προσπάθησα να απολογηθώ και να τους εξηγήσω γιατί τα είχα κάνει τόσο σκατά. Σκέφτηκα ακόμα να φύγω εντελώς από την Σίλικον Βάλεϊ και να εξαφανιστώ από προσώπου γης.
Αλλά κάτι άρχισε σιγά σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Οσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.
Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος τού να είσαι επιτυχημένος αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα τού να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά. Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
Στα επόμενα πέντε χρόνια, ίδρυσα μια νέα εταιρεία, την NeXT, και ακόμα μία, την Pixar, και ερωτεύτηκα μια καταπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει και σύζυγός μου. Η Pixar παρήγαγε την πρώτη στον κόσμο ταινία κινουμένων σχεδίων «φτιαγμένων» εξ ολοκλήρου στο κομπιούτερ, το «Toy Story», και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο στούντιο για παραγωγή τέτοιων ταινιών στον κόσμο.
Επίσης, σε μια συγκλονιστική ανατροπή των πραγμάτων, ή Apple εξαγόρασε την NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στην NeXT είναι σήμερα στην καρδιά της αναγέννησης της Apple. Και, μαζί με όλα αυτά, η Leurene και εγώ έχουμε μαζί μια θαυμάσια οικογένεια.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ηταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.
Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε.
Οπως όλα τα «θέματα της καρδιάς», όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι «αυτό είναι». Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Ετσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το «κάτι» που θα ξέρετε ότι είναι το «δικό σας». Μην επαναπαυτείτε.
3Η Τρίτη ιστορία μου έχει να κάνει με το θάνατο.
Οταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μια ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα -όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία- όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου το θάνατο και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ' αλήθεια σημαντικά.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα τού να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «άλφα» ή «βήτα» απόφαση. Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.
Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Εκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μού είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί ήταν σχεδόν αθεράπευτος και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις».
Η «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθαίνοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρώπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Ετσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά.
Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτάσει στο θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν για τις επόμενες δεκαετίες. Εχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά απ' ό,τι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», να πω ότι:
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλιτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για να 'ρθει το καινούργιο. Αυτή την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά σιγά σε «παλιό», και θα... ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.
Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα τού να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε το θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ' όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.
Οταν ήμουν νέος, υπήρχε ένα καταπληκτικό δημοσίευμα που είχε τίτλο «The Whole Earth Catalog» («Ο κατάλογος όλου του κόσμου»), που ήταν μία από τις βίβλους της δικής μου γενιάς. Τον είχε συντάξει ένας τύπος ονόματι Stewart Brand, που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το ζωντάνεψε με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του '60, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές (personal computers) και το desktop publishing. Ολα τυπώνονταν με τη χρήση γραφομηχανών, ψαλιδιού, και φωτογραφιών από μηχανές Polaroid. Ηταν, ας πούμε, σαν να 'χαμε το Google σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει αυτό που ξέρουμε σήμερα σε ηλεκτρονική: ήταν ιδεαλιστικό και ξεχείλιζε από υπέροχες εφαρμογές και ιδέες.
Ο Στιούαρτ και η ομάδα του έβγαλαν πολλές εκδόσεις του «The Whole Earth Catalog», και τότε, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και μία τελευταία έκδοση. Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του '70, και είχα τη δική σας ηλικία. Στο οπισθόφυλλο της τελευταίας αυτής έκδοσης υπήρχε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ξημέρωμα σε έναν επαρχιακό δρόμο, ένα δρόμο στον οποίο θα μπορούσατε να βρεθείτε και εσείς κάποια στιγμή, εάν είστε περιπετειώδεις τύποι, να κάνετε οτοστόπ. Κάτω από αυτήν τη φωτογραφία, υπήρχε μια λεζάντα με τα λόγια: «Stay hungry. Stay foolish». Δηλαδή, «Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου». Ηταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ομάδας του Στιούαρτ, καθώς υπέγραφαν την τελευταία τους έκδοση.
Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: «Stay Hungry. Stay Foolish. Thank you all very much».
ΥΓ.: Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά, υπάρχει στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση: http://news. stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html
*Διαβάζοντας αυτήν τη συγκλονιστική ομιλία του Στιβ Τζομπς, η πρώτη σκέψη είναι εάν υπάρχει στην Ελλάδα ένας τέτοιος άνθρωπος, από τον επιχειρηματικό τομέα, που να έχει πετύχει τόσα πράγματα και που να μπορούσε να μιλήσει έτσι σε τελειόφοιτους φοιτητές ενός πανεπιστημίου μας. (Αν ερχόταν εδώ ο ίδιος ο Τζομπς, ίσως κάποιοι και να τον χλεύαζαν...) Αλλο ερώτημα: Γίνονται τελετές αποφοίτησης εδώ; Και εάν γίνονται, θεωρείται σπουδαίο γεγονός για τα παιδιά και τους γονείς τους ή είναι απλώς τυπική διαδικασία; Κι ακόμα: Εσύ, όταν αποφοίτησες εδώ, ένιωθες τη χαρά και την ικανοποίηση ότι είχες πετύχει κάτι σημαντικό, και ότι ανοιγόταν ένα μέλλον μπροστά σου με ελπίδες; Σιωπή. Γιατί, σε όλα αυτά, οι απαντήσεις συμπυκνώνονται σε μια μόνο, άδεια εικόνα. Από την οποία απουσιάζουν όλοι, και όλα. Πρώτος και καλύτερος, εσύ!
**Η απόλυσή μου από την Apple με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
**Ηταν τρομακτικό που εγκατέλειψα τις σπουδές, αλλά, καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
**Πρέπει να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας.
* Ο θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθάει να αλλάξεις τη ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει.
**Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας.
ΣΤΙΣ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ φέτος, 2011, ο αμερικανός επιχειρηματίας Στιβ Τζομπς, 56 ετών, συνιδρυτής, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας Apple, υπέβαλε την παραίτησή του, δηλώνοντας ότι δεν μπορεί πλέον (υπονοώντας σοβαρά προβλήματα υγείας) να ανταποκριθεί στα καθήκοντά του.
Ο Στιβ Τζομπς πριν από λίγες μέρες υπέβαλε την παραίτησή του «κουρασμένος και αδύναμος» από την αρρώστιά του. Στις 12 Ιουνίου του 2005, ο Τζομπς είχε κάνει μια συγκλονιστική ομιλία κατά την τελετή αποφοίτησης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Κατά τη διάρκειά της, οι περισσότεροι απόφοιτοι έκλαιγαν συνεχώς. Στο τέλος, το χειροκρότημα δεν θα σταματούσε εάν δεν εκλιπαρούσε ο ίδιος τους φοιτητές, τους καθηγητές, τους συγγενείς και φίλους, «please stop, before Ι start». Η ομιλία εκείνη «κυκλοφόρησε» στο Ιντερνετ και έχει διαβαστεί από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Τη μεταφράσαμε, και τη δημοσιεύουμε ολόκληρη σήμερα, στο «Ανθρώπων Εργα και Ημέρες».
Είναι τιμή μου που είμαι μαζί σας σήμερα στην τελετή αποφοίτησής σας από ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο. Για να σας πω και την αλήθεια, αυτό είναι το πλησιέστερο που έχω φτάσει ποτέ σε τελετή αποφοίτησης. Σήμερα, θέλω να σας πω τρεις ιστορίες από τη ζωή μου. Αυτό, όλο κι όλο. Τίποτα σπουδαίο. Απλώς τρεις ιστορίες.
1Η πρώτη έχει να κάνει με το πώς να ενώνεις σημεία.
Εγώ εγκατέλειψα τις σπουδές μου στο Κολέγιο Reed τους πρώτους 6 μήνες, αλλά παρέμεινα εκεί ως drop-in (σ.σ.: που είναι ο φοιτητής ο οποίος αντί για 4 χρόνια, επιλέγει να σπουδάσει μόνο για 2 χρόνια στο πανεπιστήμιο) για άλλους 18 μήνες, οπότε και τα παράτησα οριστικά. Γιατί το έκανα αυτό, λοιπόν;
Ολα άρχισαν προτού καν γεννηθώ. Η βιολογική μου μητέρα ήταν πολύ νέα, ανύπαντρη φοιτήτρια, και αποφάσισε να με δώσει για υιοθεσία. Πίστευε πολύ βαθιά ότι θα έπρεπε να υιοθετηθώ από απόφοιτους πανεπιστημίου, από μορφωμένους ανθρώπους δηλαδή, και έτσι όλα είχαν κανονιστεί ώστε μόλις γεννιόμουν να με υιοθετούσαν ένας δικηγόρος και η γυναίκα του. Μόνο που, μόλις βγήκα από τη κοιλιά της μητέρας μου, οι δύο αυτοί άνθρωποι αποφάσισαν την τελευταία στιγμή ότι ήθελαν κορίτσι. Ετσι, λοιπόν, οι σημερινοί μου γονείς, οι οποίοι ήσαν σε λίστα αναμονής τότε, έλαβαν ένα τηλεφώνημα στη μέση της νύχτας και άκουσαν κάποιον να τους λέει: «Εχουμε, αναπάντεχα, ένα νεογέννητο αγόρι. Το θέλετε;». Και είπαν: «Βεβαίως».
Η βιολογική μου μητέρα ανακάλυψε αργότερα ότι η θετή μου μητέρα ποτέ δεν είχε αποφοιτήσει από κανένα πανεπιστήμιο, και ότι ο θετός μου πατέρας δεν είχε αποφοιτήσει καν από γυμνάσιο. Ετσι, αρνήθηκε να υπογράψει τα έγγραφα στα οποία χρειαζόταν η συμφωνία της ώστε να οριστικοποιηθεί η υιοθεσία μου. Υποχώρησε, όμως, λίγους μήνες αργότερα, όταν οι θετοί μου γονείς υποσχέθηκαν ότι κάποια μέρα θα με έστελναν σε πανεπιστήμιο. Να μορφωθώ.
Πράγματι, 17 χρόνια μετά, πήγα για σπουδές σε πανεπιστήμιο. Αλλά πολύ αφελώς, επέλεξα ένα πανεπιστήμιο το οποίο ήταν σχεδόν όσο ακριβό είναι και το Στάνφορντ, και έτσι όλες οι οικονομίες των σκληρά εργαζομένων γονιών μου ξοδεύονταν για τα δίδακτρά μου. Επειτα από 6 μήνες, όμως, δεν είχα ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα εάν άξιζε τον κόπο οι γονείς μου να ξοδεύουν τόσα χρήματα για να σπουδάζω εγώ. Δεν έβλεπα να είχε αξία αυτή η επένδυσή τους.
Δεν είχα ιδέα τι ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Και δεν είχα ιδέα εάν η πανεπιστημιακή ζωή θα με βοηθούσε να βρω την απάντηση. Κι όμως, ήμουν εκεί, και σπούδαζα, ξοδεύοντας όλα τα χρήματα που οι γονείς μου είχαν εξοικονομήσει ολόκληρη ζωή.
Ετσι, λοιπόν, πήρα μια μέρα την απόφαση να εγκαταλείψω τις σπουδές, πιστεύοντας ειλικρινά ότι όλα θα τακτοποιηθούν και ότι θα βρω τελικά το δρόμο μου. Ηταν σχεδόν τρομακτικό, τότε, αυτό που έκανα, αλλά καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μία από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ. Τη στιγμή που εγκατέλειψα το κανονικό πρόγραμμα σπουδών, σταμάτησα να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα που δεν με ενδιέφεραν και άρχισα να πηγαίνω σ' εκείνα που μου φαίνονταν πιο ενδιαφέροντα. Κατ' επιλογήν.
Δεν ήταν όλα ωραία, εύκολα και ρομαντικά τότε. Δεν είχα δικό μου δωμάτιο στη φοιτητική εστία, κοιμόμουν στο πάτωμα των δωματίων μερικών φίλων μου, πήγαινα σε σουπερμάρκετ και τους επέστρεφα γυάλινες μπουκάλες Κόκα Κόλα και έπαιρνα 5 σεντς τη μία και αγόραζα κάτι να φάω, και περπατούσα 7 μίλια από τη μία άκρη της πόλης στην άλλη κάθε Κυριακή βράδυ για να πάρω δωρεάν ένα πιάτο καλό φαγητό που μοίραζαν σε κάποιο ναό των Χάρε Κρίσνα. Κι όμως, τα λάτρευα όλ' αυτά. Και όσα πράγματα ανακάλυψα τυχαία, ακολουθώντας την περιέργεια και τη διαίσθησή μου, αργότερα αποδείχτηκαν ανεκτίμητα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα:
Το Κολέγιο Reed, εκείνον τον καιρό, διέθετε την πιο καλή σχολή καλλιγραφίας σε όλη τη χώρα. Σε όλη τη πανεπιστημιούπολη, κάθε αφίσα, κάθε ταμπέλα σε κάθε ντουλάπα ή συρτάρι καθηγητή, λέκτορα ή φοιτητή ήταν γραμμένη στο χέρι με την πιο όμορφη καλλιγραφία. Εγώ, επειδή είχα παραιτηθεί από το κανονικό πρόγραμμα σπουδών και έτσι δεν ήμουν αναγκασμένος να παρακολουθώ τα υποχρεωτικά μαθήματα, αποφάσισα να πάρω το μάθημα της καλλιγραφίας και να μάθω και εγώ να γράφω έτσι ωραία.
Εμαθα, λοιπόν, για τις γραμματοσειρές serif και san serif, έμαθα να τροποποιώ το διάστημα μεταξύ διαφόρων συνδυασμών γραμμάτων και έμαθα τι είναι εκείνο που κάνει τη σπουδαία τυπογραφία πραγματικά σπουδαία. Ηταν υπέροχο, ήταν ιστορικό, ήταν καλλιτεχνικά διακριτικό με τρόπο που καμιά επιστήμη δεν μπορεί να συλλάβει, και εγώ το έβρισκα τόσο, μα τόσο συναρπαστικό.
Τίποτα απ' όλα αυτά δεν είχαν βέβαια καμία ελπίδα πρακτικής εφαρμογής στη ζωή μου. Αλλά δέκα χρόνια αργότερα, όταν σχεδιάζαμε τον πρώτο υπολογιστή Macintosh, όλα όσα έμαθα στο μάθημα της καλλιγραφίας μού ξανάρθαν πάλι. Και τα ενσωματώσαμε όλα στο Mac. Ηταν το πρώτο κομπιούτερ με πραγματικά υπέροχη τυπογραφία. Ετσι, εάν δεν είχα παρατήσει εκείνον τον κύκλο υποχρεωτικών μαθημάτων στο πρώτο έτος του πανεπιστημίου, το Mac δεν θα είχε ποτέ ούτε τις πολλαπλές γραμματοσειρές ούτε και τα fonts με αναλογικά διαστήματα.
Και μιας και τα Windows απλώς αντέγραψαν το Mac, είναι πολύ πιθανό, σήμερα που σας μιλάω, κανένα PC να μην είχε αυτές τις εφαρμογές. Εάν δεν είχα παρατήσει τότε τα υποχρεωτικά μαθήματα, δεν θα πήγαινα ποτέ σ' αυτές τις τάξεις καλλιγραφίας και οι προσωπικοί υπολογιστές μπορεί να μην είχαν την υπέροχη τυπογραφία που έχουν σήμερα.
Βεβαίως, ήταν αδύνατον να δω τόσο πολύ μακριά όταν σπούδαζα τότε στο πανεπιστήμιο και να συνδέσω τα σημεία. Αλλά δέκα χρόνια μετά, κοιτώντας πίσω, ήταν πλέον πολύ σαφές. Πάλι, δεν μπορείς να συνδέσεις τα σημεία κοιτώντας εμπρός. Μπορείς να το κάνεις μόνο εάν κοιτάξεις πίσω εκ των υστέρων. Ετσι, πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ότι τα σημεία αυτά (ή, τα σημάδια, αν θέλετε), με κάποιον τρόπο, στο μέλλον θα ενωθούν. Πρέπει σε κάτι να έχεις πίστη. Στη διαίσθησή σου, στη μοίρα σου, στη ζωή, στο κάρμα, σε οτιδήποτε. Αυτή η προσέγγιση δεν με πρόδωσε ποτέ, και έχει κάνει όλη τη διαφορά στη ζωή μου.
2 Η δεύτερή μου ιστορία είναι για την αγάπη και την απώλεια.
Ημουν τυχερός - πολύ νωρίς ανακάλυψα τι ήθελα να κάνω στη ζωή. Ο Woz κι εγώ ξεκινήσαμε την Apple στο γκαράζ του σπιτιού των δικών μου, όταν εγώ ήμουν 20 χρόνων. Δουλέψαμε σκληρά και σε 10 χρόνια η Apple είχε αναπτυχθεί από μια δουλειά που την κάνανε δύο άνθρωποι μέσα σε ένα γκαράζ σπιτιού σε μια εταιρεία αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με περισσότερους από 4.000 υπαλλήλους.
Είχαμε μόλις βγάλει στην αγορά την καλύτερή μας δημιουργία -το Macintosh- έναν χρόνο νωρίτερα, κι εγώ μόλις είχα γίνει 30 ετών. Και τότε, με απέλυσαν. Πώς μπορείς να απολυθείς από μία εταιρεία που ξεκίνησες και έστησες εσύ; Ε, καθώς η Apple μεγάλωνε, προσλάβαμε κάποιον που εγώ νόμιζα ότι ήταν ταλαντούχος για να διοικεί την εταιρεία μαζί μου. Και για τον πρώτο σχεδόν χρόνο, τα πράγματα πήγαιναν καλά. Αλλά τότε, τα οράματα και τα σχέδιά μας για το μέλλον άρχισαν να αποκλίνουν, και τελικά είχαμε μία «έκρηξη», έναν μεγάλο καβγά μεταξύ μας. Οταν συνέβη αυτό, το διοικητικό συμβούλιο τάχθηκε με το μέρος αυτού του ανθρώπου που εμείς είχαμε προσλάβει για να μας ξαλαφρώσει στη διοίκηση της εταιρείας.
Ετσι λοιπόν, στα 30 μου χρόνια, με πέταξαν έξω. Και μάλιστα με τον πιο «δημόσιο», πιο ταπεινωτικό τρόπο. Ο,τι ήταν έως τότε το επίκεντρο της ενήλικης ζωής μου, γκρεμίστηκε. Και αυτό για μένα ήταν ολέθριο, καταστροφικό.
Για μερικούς μήνες μετά δεν ήξερα τι να κάνω. Πίστευα πως είχα απογοητεύσει φοβερά όλη την προηγούμενη γενιά των επιχειρηματιών - ότι μου έπεσε η σκυτάλη τη στιγμή που μου την έδιναν για να συνεχίσω.
Συναντήθηκα με τον David Packard και τον Bob Noyce και προσπάθησα να απολογηθώ και να τους εξηγήσω γιατί τα είχα κάνει τόσο σκατά. Σκέφτηκα ακόμα να φύγω εντελώς από την Σίλικον Βάλεϊ και να εξαφανιστώ από προσώπου γης.
Αλλά κάτι άρχισε σιγά σιγά να ρίχνει λίγο φως στη ζωή μου. Αυτό το «κάτι» ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα. Οσα είχαν συμβεί στην Apple, δεν είχαν καν αγγίξει, για μένα, αυτό το «κάτι». Είχα γευτεί την απόρριψη, αλλά ήμουν ακόμα ερωτευμένος.
Και έτσι, αποφάσισα να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Δεν το έβλεπα τότε, αλλά αποδείχτηκε ότι η απόλυσή μου από την Apple ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Το βάρος τού να είσαι επιτυχημένος αντικαταστάθηκε από την ελαφράδα τού να μπορείς και πάλι να είσαι πρωτάρης και να έχεις για όλα λιγότερη σιγουριά. Η απόλυσή μου με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μία από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
Στα επόμενα πέντε χρόνια, ίδρυσα μια νέα εταιρεία, την NeXT, και ακόμα μία, την Pixar, και ερωτεύτηκα μια καταπληκτική γυναίκα που έμελλε να γίνει και σύζυγός μου. Η Pixar παρήγαγε την πρώτη στον κόσμο ταινία κινουμένων σχεδίων «φτιαγμένων» εξ ολοκλήρου στο κομπιούτερ, το «Toy Story», και είναι σήμερα το πιο επιτυχημένο στούντιο για παραγωγή τέτοιων ταινιών στον κόσμο.
Επίσης, σε μια συγκλονιστική ανατροπή των πραγμάτων, ή Apple εξαγόρασε την NeXT, εγώ επέστρεψα στην Apple και η τεχνολογία που αναπτύξαμε στην NeXT είναι σήμερα στην καρδιά της αναγέννησης της Apple. Και, μαζί με όλα αυτά, η Leurene και εγώ έχουμε μαζί μια θαυμάσια οικογένεια.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν δεν είχα απολυθεί από την Apple. Ηταν ένα φάρμακο με απαίσια γεύση, αλλά νομίζω πως τελικά ο ασθενής το χρειαζότανε. Μερικές φορές η ζωή σε χτυπάει στο κεφάλι με ένα τούβλο. Μη χάνετε την πίστη σας. Είμαι πεπεισμένος ότι το μόνο πράγμα που με κράτησε όρθιο ήταν ότι αγαπούσα πολύ αυτό που έκανα.
Πρέπει λοιπόν και εσείς να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας. Η εργασία θα γεμίσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής σας, και ο μόνος τρόπος για να είστε πραγματικά ικανοποιημένοι είναι να κάνετε αυτό που εσείς πιστεύετε ότι είναι μια σπουδαία δουλειά. Και ο μόνος τρόπος για να κάνει κάποιος μια σπουδαία δουλειά είναι να την αγαπήσει. Εάν δεν την έχετε ανακαλύψει ακόμα, μην απογοητευθείτε. Συνεχίστε να ψάχνετε. Μην επαναπαυτείτε. Μην συμβιβαστείτε.
Οπως όλα τα «θέματα της καρδιάς», όταν το ανακαλύψετε, θα το αισθανθείτε, θα καταλάβετε ότι «αυτό είναι». Και θα δείτε τότε ότι, όπως κάθε σπουδαία σχέση, έτσι και αυτή, όσο θα περνούν τα χρόνια, θα γίνεται όλο και καλύτερη. Ετσι λοιπόν, συνεχίστε να ψάχνετε έως ότου βρείτε αυτό το «κάτι» που θα ξέρετε ότι είναι το «δικό σας». Μην επαναπαυτείτε.
3Η Τρίτη ιστορία μου έχει να κάνει με το θάνατο.
Οταν ήμουν 17 ετών, διάβασα μια ρήση που έλεγε: «Εάν ζήσεις κάθε μέρα ωσάν να ήταν η τελευταία σου, κάποια μέρα είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δικαιωθείς». Μου έκανε εντύπωση αυτή η ρήση, και έκτοτε, για τα τελευταία 33 χρόνια, κάθε πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και ρωτώ τον εαυτό μου: «Εάν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταία της ζωής σου, θα ήθελα να κάνω αυτό που ετοιμάζομαι να κάνω σήμερα;». Και όποτε η απάντηση ήταν «όχι» για σειρά ημερών, ήξερα αμέσως ότι κάτι έπρεπε να αλλάξω.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου ότι «σύντομα θα πεθάνεις», βρήκα το πιο χρήσιμο εργαλείο ώστε να παίρνω τις σημαντικότερες αποφάσεις στη ζωή μου. Διότι σχεδόν όλα τα πράγματα -όλες οι εξωτερικές προσδοκίες, όλες οι υπερηφάνειες, όλοι οι φόβοι και οι όλες οι ντροπές για πιθανή αποτυχία- όλα αυτά απλώς γκρεμίζονται, εξαφανίζονται όταν βλέπεις μπροστά σου το θάνατο και μένουν μόνο εκείνα που είναι στ' αλήθεια σημαντικά.
Υπενθυμίζοντας στον εαυτό σου ότι μια μέρα θα πεθάνεις, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις την παγίδα τού να σκέφτεσαι συνεχώς αυτά που θα χάσεις εάν πάρεις την «άλφα» ή «βήτα» απόφαση. Θυμήσου ότι είσαι ήδη γυμνός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λοιπόν, να μην ακολουθήσεις αυτό που σου ζητάει η καρδιά σου.
Πριν από περίπου έναν χρόνο, μου ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι έχω καρκίνο. Εκανα MRI (μαγνητική τομογραφία) στις 7.30 το πρωί και έδειξε ξεκάθαρα ότι είχα καρκίνο στο πάγκρεας. Τότε δεν ήξερα κάν τι είναι το πάγκρεας. Οι γιατροί μού είπαν ότι ο καρκίνος που είχα εγώ εκεί ήταν σχεδόν αθεράπευτος και ότι θα έπρεπε να αρχίσω να συνηθίζω στην ιδέα ότι δεν μου έμενε περισσότερη ζωή από τριών έως εννέα μηνών. Ο προσωπικός μου γιατρός με συμβούλευσε να επιστρέψω στο σπίτι και να αρχίσω αμέσως να τακτοποιώ τις «προσωπικές» μου υποθέσεις, μία φράση που χρησιμοποιούν ως κλισέ οι γιατροί αντί να σου πουν «προετοιμάσου να πεθάνεις».
Η «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων» είναι να προσπαθήσεις να πεις, σε ελάχιστους μήνες, στα παιδιά σου όσα νόμιζες ότι είχες άλλα τουλάχιστον δέκα χρόνια για να τους τα πεις. Είναι, επίσης, να μην αφήσεις πίσω σου, πεθαίνοντας, εκκρεμότητες που θα ταλαιπωρήσουν τους δικούς σου ανθρώπους που θα μείνουν πίσω. Σημαίνει, τέλος, αυτό το «τακτοποίηση προσωπικών υποθέσεων», να βρεις τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να αποχαιρετίσεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ζούσα με αυτήν την καταραμένη διάγνωση κάθε μέρα της ζωής μου. Το ίδιο βράδυ που ανακοίνωσαν οι γιατροί ότι είχα καρκίνο, μου έκαναν και βιοψία ενδοσκοπικά, μέσω του λαιμού μου, στο στομάχι και από εκεί στα έντερα, πέρασαν μία βελόνα στο πάγκρεας και πήραν μερικά κύτταρα από τον καρκίνο. Εγώ ήμουν σε καταστολή, αλλά η γυναίκα μου, που ήταν παρούσα, μου είπε ότι όταν είδα οι γιατροί τα κύτταρα κάτω από ένα μικροσκόπιο, άρχισαν να κλαίνε, διότι αποδείχτηκε ότι είχα μια πολύ σπάνια μορφή καρκίνου του παγκρέατος που είναι θεραπεύσιμη με εγχείρηση. Σχεδόν όλες οι άλλες μορφές τέτοιου καρκίνου είναι καταδικασμένες. Ετσι, λοιπόν, με βάλανε στο χειρουργείο, και σήμερα είμαι μια χαρά.
Αυτό ήταν το κοντινότερο που έχω φτάσει στο θάνατο. Και ελπίζω να είναι το κοντινότερο που θα φτάσω σε αυτόν για τις επόμενες δεκαετίες. Εχοντας ζήσει, λοιπόν, αυτήν την εμπειρία, νομίζω πως μπορώ, με μεγαλύτερη σιγουριά απ' ό,τι όταν ο θάνατος ήταν για μένα απλώς μία «φιλοσοφική ιδέα», να πω ότι:
Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Ακόμα και οι άνθρωποι που θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, δεν θέλουν να πεθάνουν για να φτάσουν εκεί. Και όμως, ο θάνατος είναι ο προορισμός που όλοι μοιραζόμαστε. Κανείς, ποτέ, δεν έχει γλιτώσει από αυτόν. Ο Θάνατος είναι, ίσως, η καλύτερη ανακάλυψη της Ζωής. Και έτσι, μάλλον, πρέπει να είναι. Ο Θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθά να αλλάξεις τη Ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει. Ξεκαθαρίζει το παλιό, προετοιμάζοντας το έδαφος για να 'ρθει το καινούργιο. Αυτή την στιγμή που σας μιλάω, το καινούργιο είστε εσείς. Αλλά κάποια μέρα, όχι πολύ μακρινή από τώρα, και εσείς θα εξελιχθείτε σιγά σιγά σε «παλιό», και θα... ξεκαθαριστείτε. Συγχωρήστε με που γίνομαι τόσο δραματικός, αλλά αυτή είναι η απλή αλήθεια.
Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, λοιπόν, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Μην παγιδευτείτε από το δόγμα τού να ζείτε από τα αγαθά της σκέψης ενός άλλου. Μην αφήστε το θόρυβο από την άποψη άλλων ανθρώπων να πνίξει την δική σας, εσωτερική φωνή. Και, το πιο σημαντικό απ' όλα, να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας. Αυτά τα δύο, κάπως, πάντοτε, γνωρίζουν ήδη τι εσύ θέλεις πραγματικά να γίνεις. Είναι δευτερεύοντα.
Οταν ήμουν νέος, υπήρχε ένα καταπληκτικό δημοσίευμα που είχε τίτλο «The Whole Earth Catalog» («Ο κατάλογος όλου του κόσμου»), που ήταν μία από τις βίβλους της δικής μου γενιάς. Τον είχε συντάξει ένας τύπος ονόματι Stewart Brand, που ζούσε όχι μακριά από εδώ, στο Menlo Park, και το ζωντάνεψε με το ποιητικό του άγγιγμα. Αυτό συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του '60, πριν από τους προσωπικούς υπολογιστές (personal computers) και το desktop publishing. Ολα τυπώνονταν με τη χρήση γραφομηχανών, ψαλιδιού, και φωτογραφιών από μηχανές Polaroid. Ηταν, ας πούμε, σαν να 'χαμε το Google σε έντυπη μορφή, 35 χρόνια πριν έρθει αυτό που ξέρουμε σήμερα σε ηλεκτρονική: ήταν ιδεαλιστικό και ξεχείλιζε από υπέροχες εφαρμογές και ιδέες.
Ο Στιούαρτ και η ομάδα του έβγαλαν πολλές εκδόσεις του «The Whole Earth Catalog», και τότε, όταν είχε κάνει τον κύκλο του, έβγαλαν και μία τελευταία έκδοση. Αυτό συνέβη στα μέσα της δεκαετίας του '70, και είχα τη δική σας ηλικία. Στο οπισθόφυλλο της τελευταίας αυτής έκδοσης υπήρχε μία φωτογραφία που απεικόνιζε το ξημέρωμα σε έναν επαρχιακό δρόμο, ένα δρόμο στον οποίο θα μπορούσατε να βρεθείτε και εσείς κάποια στιγμή, εάν είστε περιπετειώδεις τύποι, να κάνετε οτοστόπ. Κάτω από αυτήν τη φωτογραφία, υπήρχε μια λεζάντα με τα λόγια: «Stay hungry. Stay foolish». Δηλαδή, «Μείνε πεινασμένος. Κάνε την τρέλα σου». Ηταν το αποχαιρετιστήριο μήνυμα της ομάδας του Στιούαρτ, καθώς υπέγραφαν την τελευταία τους έκδοση.
Μείνε πεινασμένος. Μείνε ανόητος. Αυτό ευχόμουν και εγώ πάντοτε για τον εαυτό μου. Και τώρα, καθώς αποφοιτάτε για να αρχίσετε μια καινούρια ζωή, εύχομαι και για σας το ίδιο, ακριβώς, πράγμα: «Stay Hungry. Stay Foolish. Thank you all very much».
ΥΓ.: Το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά, υπάρχει στην ακόλουθη ηλεκτρονική διεύθυνση: http://news. stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html
*Διαβάζοντας αυτήν τη συγκλονιστική ομιλία του Στιβ Τζομπς, η πρώτη σκέψη είναι εάν υπάρχει στην Ελλάδα ένας τέτοιος άνθρωπος, από τον επιχειρηματικό τομέα, που να έχει πετύχει τόσα πράγματα και που να μπορούσε να μιλήσει έτσι σε τελειόφοιτους φοιτητές ενός πανεπιστημίου μας. (Αν ερχόταν εδώ ο ίδιος ο Τζομπς, ίσως κάποιοι και να τον χλεύαζαν...) Αλλο ερώτημα: Γίνονται τελετές αποφοίτησης εδώ; Και εάν γίνονται, θεωρείται σπουδαίο γεγονός για τα παιδιά και τους γονείς τους ή είναι απλώς τυπική διαδικασία; Κι ακόμα: Εσύ, όταν αποφοίτησες εδώ, ένιωθες τη χαρά και την ικανοποίηση ότι είχες πετύχει κάτι σημαντικό, και ότι ανοιγόταν ένα μέλλον μπροστά σου με ελπίδες; Σιωπή. Γιατί, σε όλα αυτά, οι απαντήσεις συμπυκνώνονται σε μια μόνο, άδεια εικόνα. Από την οποία απουσιάζουν όλοι, και όλα. Πρώτος και καλύτερος, εσύ!
**Η απόλυσή μου από την Apple με απελευθέρωσε και με βοήθησε να περάσω σε μια από τις πιο δημιουργικές περιόδους της ζωής μου.
**Ηταν τρομακτικό που εγκατέλειψα τις σπουδές, αλλά, καθώς κοιτάζω πίσω τώρα, νομίζω πως ήταν μια από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα ποτέ.
**Πρέπει να ανακαλύψετε τι πραγματικά σας αρέσει. Και αυτό αφορά και τη δουλειά που θα κάνετε, και τον σύντροφο που θα επιλέξετε στη ζωή σας.
* Ο θάνατος είναι ο ατζέντης, ο μεσίτης, που σε βοηθάει να αλλάξεις τη ζωή σου, προτού έρθει αυτός να σε πάρει.
**Ο χρόνος σας είναι περιορισμένος. Μην τον σπαταλάτε, ζώντας τη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Να έχετε πάντα το θάρρος να ακολουθείτε την καρδιά και το ένστικτό σας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
lovely CHAOS
